Ponad miesiąc temu ogłosiliśmy konkurs, poprosiliśmy was o wskazanie najbardziej przerażających postaci z anime. Po przeraźliwie długim czasie mamy przyjemnośc ogłosić zwycięzców konkursu, którzy otrzymają wejściówki na konwent Hellcon 2. Są nimi: sekhmet92, Katarzyna Kenceli i Mixik. Ich odpowiedzi zamieściliśmy poniżej. Wszystkich uczestników konkursu, a przede wszystkim zwycięzców, przepraszamy za opóźnienie w ogłoszeniu wyników.

sekhmet92

Na samym początku muszę przyznać, że temat Waszego konkursu sprawiał mi pewien problem. Owszem w anime jest wiele postaci, które są na swój sposób przerażające, chore psychiczne itp., tylko... No cóż, za stara jestem, żeby ich się naprawdę bać, patrząc sobie na nie z „drugiej strony” monitora. Wybranie jednej z nich wymagałoby naprawdę duuużo czasu i wyobraźni... Zatem postanowiłam pójść na łatwiznę i spróbować nieco inaczej – wybrać tą postać z anime, która, nie teraz, ale dawniej, potrafiła mnie przerazić

Jedyną bajką i zarazem anime, którego w dzieciństwie nie trawiłam i po części się bałam, były „Muminki”. A wszystko dzięki... Hatifnatom.

Czemu nie Buka? Pisząc po krótce, ciężko się przestraszyć czegoś co wygląda jak fioletowy worek na kartofle, chodzi i się gapi. Takie było moje wrażenie o niej z dzieciństwa i się raczej nie zmieniło.

Hatifnaty są w pewnym sensie podobne do Buki – też jedynie chodziły i się gapiły, jednak poza tym, miały kilka cech, które w dzieciństwie mnie przerażały.

Po pierwsze wygląd – białe obleńcowate coś z wypustkami, które do złudzenia przypominały mi robaki, które pasożytowały na kocie mojej ciotki. Miały też czerwone oczy, ale to nie miało aż takiego znaczenia. Bardziej przerażało mnie to, że to choróbstwo się świeciło.

Ponadto, ten kołyszący pełzakowaty chód. Dźwięki, które wydawały. Niech sobie Paszczak, czy kto tam, pieprzy głupoty, że niby nie są niebezpieczne jeśli się wobec nich odpowiednio zachowa, czy co, ale ja, jako małe dziecko wiedziałam, że te małe potworki tak naprawdę tylko czekały na to, by się wgryźć do ich brzuchów. W końcu nikt nie wiedział jaki był ich cel.

Wiem, że mogłam pomylić parę faktów, do tego nie wspomniałam nic o tym, że zbierały się głównie po to, by naładować błyskawicami, ale takie było moje wrażenie z dzieciństwa na temat tych istot i ów obraz mógł się przez tyle lat nieco zniekształcić. Tylko tak mogłam opisać postać [zbiorową], która mnie przerażała.


Katarzyna Kencel

Na konkurs ten wybrałam postać Drocella Cainza z anime Kuroshitsuji – lalkarza zamieniającego kobiety w lalki. Ku jego „chwale” napisałam krótki wierszyk:

"Zrób ją z wosku i kamienia, i kamienia, i kamienia.
Zrób ją z wosku i kamienia, Moja Damo."
Nie boję się krwi, i kości, i kości i kości,
lecz strach ogarnia gdyby laką mi być dano.
Już słyszę stukot obcasów i katarynki brzdęk,
a serce me ściśnięte ledwo pozwala wydać jęk.
Och, co najgorsze się już zbliża,
a w słowach swoich mi już ubliża:
"Zrób je z żelaza i stali, i stali i stali[...]"
Czyżbyśmy się do teatru dostali?
I uciekam naprzód i na oślep,
a pustych, koralowych dwóch ślep
wystrzegam się jak ognia.
I taki miarowy żołnierski krok,
a z nim podąża diabelski mrok.
Wyśpiewuje wciąż ze słomy marionetka:
"Zrób ją ze złota i srebra, i srebra, i srebra."
I już umilkł katarynki dźwięk,
A mnie ogarnął najgorszy lęk.
Tuż przede mną stanął Drocell Cainz,
i za śmiał się: Tańcz laleczko, tańcz!
W chwilę potem ciepło ze mnie wypłynęło,
a tworzywo do ciała mego przylgnęło.
Straciło ono swój dawny blask,
to właśnie sprawił lalkarz Drocell Cainz!
Czyż więc najstraszniejsze na świecie nie jest
bycie lalką, luźną, niepozorną?
Co w głowie ma słomę - nie rozum
i z ukrywaną jak dotąd dozą
nieufności dopowiem,
że gdy usłyszysz śpiew:
"Most londyński wali się, wali się, wali się."
To na pewno Drocell Cainz wkrótce zjawi się!

Cytaty pochodzą z anime „Kuroshistuji”.

Mixik

Jaka jest najbardziej przerażająca postać z anime?
Odpowiedź na to pytanie nie jest, wbrew pozorom, łatwa. Nie będąc praktycznie w ogóle zapoznaną z typowymi, animowanymi horrorami, miałam dodatkowo utrudnione zadanie. Ale postaci, które wywołują dreszcz niepokoju na plecach, niekoniecznie muszą wywodzić się z tego akurat gatunku. Zatem, po wielu dylematach, moja odpowiedź brzmi:
Hanzel/Gretel z anime 'Black Lagoon'. Dlaczego dwa imiona? - zapytacie – zadaniem konkursowym było opisanie jednej postaci z anime! Prawda to, nie przeczę. Aczkolwiek kryje się w tym pewien haczyk – Hanzel i Gretel to bliźniaki. Opisać jedno, to tak, jak napisać o obu. Płeć męska i żeńska - a tak przynajmniej próbują wmówić nam twórcy... Zamiana rolami jest częścią ich „zabawy” w „piaskownicy”, będącej okrutnym światem pełnym najgorszych degeneratów...
Bliźniaki. Są niczym jedna osoba, funkcjonująca w dwóch ciałach, niczym potworna maszyna, zaprogramowana na zabijanie... Wystarczyła czyjaś zachcianka, by dziecięcą niewinność w bestialski sposób zamienić na umysły psychopatów. Żeby przetrwać, musiały zabijać, spełniając zachcianki swoich „właścicieli”, mając i tak już wystarczająco spaczoną psychikę, splamioną okrucieństwem wykorzystujących ich wcześniej zboczeńców.
Dzieci kojarzą się z niewinnością, zabawą, czasem beztroski... Okrutny los i twórcy anime potrafią jednak często zburzyć sielankowy obrazek, zastępując go potwornościami, o jakich nie śniło się nam, zwykłym śmiertelnikom. Zabawą dla tych bliźniaków są tortury, zadowala ich zabijanie. Nie okazują przy tym radości – na ich twarzach widnieje wciąż ten sam, rozmarzony wyraz... O swoich zbrodniach rozmawiają tak, jakby z melancholią wspominały wakacje spędzone z rodziną. W niemalże poetycki sposób są w stanie mówić o najgorszych dewiacjach, z jakimi mają do czynienia ludzie... Można by powiedzieć, że tematy takie jak nekrofilia to dla nich chleb powszedni. Postępują według prostej zasady – zabij lub zostań zabitym. Czy dla kogoś takiego może istnieć jakakolwiek granica pomiędzy dobrem a złem...?
Jednak nie sam fakt, że zabijają bez litości, podobnie jak później robiła to Roberta, jest tak przerażający. Wspomniana wyżej postać to dorosła kobieta, oślepiona wprawdzie własną żądzą zemsty i łykanymi garściami lekami, lecz mająca konkretny cel - zemstę. Tu mamy do czynienia po prostu... z dziećmi. Z dziećmi przepełnionymi najgorszym złem, które swym okrucieństwem pod pewnymi względami przewyższają wielu dorosłych odpowiedników. A dzieci, jak powszechnie wiadomo, wyobraźnię mają nieprzebraną...
Sprawiają pozory. Zachowują się grzecznie, wykorzystując swoje niewinne uśmiechy w rozmowach z dorosłymi, jednocześnie ubierając się w niemalże pogrzebowe stroje i nosząc ze sobą ciężką broń... Już samo to wywołuje niepokój. Jak to mówią – nie oceniaj książki po okładce. Niech nie zmylą cię ich wielkie, mangowe oczy – zginąłbyś szybciej, dopuściwszy ich za blisko, nie zdążywszy nawet pisnąć: „kawaii!”
Fakt, że są dziećmi, staje się dla nich także zagładą. Oboje giną przez swoją dziecięcą naiwność – pierwszy z bliźniaków w chwili pewności swego zwycięstwa, drugi – czując niemalże powiew wolności i... być może normalnego życia.
Ale...
Skoro w tak młodym wieku można stać się kimś takim, to co by było, gdyby bliźniaki podrosły...? Gdyby stały się pełnoprawnymi członkami jakiegoś gangu lub same go założyły...?
Tę refleksję pozostawię niedopowiedzianą. Gdybanie to gdybanie, nigdy nie prowadzi do konkretów. Lecz ciekawość pozostaje – ciekawość, okraszona nutką niepokoju i... oby jak najmniejszą ilością koszmarów nocnych.