Recenzje: Akiba #1 - Michał Durys

Obecnie osoby zainteresowane lekturą mangowej prasy mają dość komfortową sytuację, bowiem do wyboru mają trzy tytuły. Pod względem ilości jeszcze nigdy nie było tak dobrze. Arigato, Kyaa! i Otaku celują w dość różne gusta, dzięki czemu zagospodarowują większą część niezbyt dużego rynku czytelników mangowej prasy. Jednak, jak mawiali starożytni Marsjanie, „nigdy nie jest tak dobrze, żeby nie mogło być lepiej”. Z tego założenia wyszedł właściciel firmy HoshiArt, który zdecydował się wydawać dwumiesięcznik Akiba.

Nazwa magazynu pochodzi od Akihabary – tokijskiej dzielnicy będącej Mekką otaku wszelkiej maści. Na pierwszy rzut oka Akiba #1 wygląda przyzwoicie. Okładka, choć nieco mdła kolorystycznie, nie pozostawia wątpliwości co do tematyki magazynu. Na pewno lepiej można by wyeksponować tytuły reklamowane na okładce, ale to drobiazg. Akiba ma format B5 (nieco większy od zeszytowego), podobnie jak Kyaa! i Otaku. Również zawartość nie odbiega od konkurencyjnych pism: pierwszy numer liczy 52 strony wydrukowane w pełnym kolorze na dobrej jakości, lekko połyskliwym papierze.

Szybkie przekartkowanie magazynu ujawnia pierwszą z jego wad. Akiba #1 zawiera o wiele mniej treści niż można by się spodziewać na 52 stronach. Przykładowo spis treści, który zmieściłby się na połowie strony zajmuje całe dwie strony, kolejne dwie strony redakcja przeznaczyła na siedem kilkuzdaniowych newsów, a już szczytem marnotrawstwa jest sześciostronnicowa instrukcja składania żurawia origami, która na oko powinna zajmować nie więcej niż trzy strony. Źle zagospodarowane przestrzenie rażą prawie na każdej stronie, czasami są to puste miejsca, czasami naćkane bez pomyślunku kadry z anime. Uprzedzając ewentualne pytania od razu wyjaśnię, że Akiby nie można porównać do Arigato, gdzie liczne ilustracje i bogata szata graficzna stanowią integralną część treści. W Akibie grafika jest wypełniaczem, a skład stoi na poziomie o kilka klas niższym. Dlatego nabywca Akiby #1 ma prawo czuć się oszukany, tak jak nabywca wielkiego pudełka czekolady, którego zawartość w większej części stanowi opakowanie, a czekolady jest tylko mały kawałek.

Wspomniany w powyższym akapicie problem ze składem objawia się w jeszcze jeden sposób, a mianowicie część artykułów jest tak złożona, że źle się je czyta. Najbardziej przeszkadzało mi bezsensowne dzielenie tekstu na kilka ramek i rozpoczynanie nowego akapitu bez wcięcia lub odstępu. Na etapie składu powinna też zostać poskromiona skłonność redaktora naczelnego do zaczynania każdego zdania od nowej linii. Uśmiech politowania budzi pomyłka w numerowaniu stron. Kulminację błędów działu DTP stanowi brak konsekwencji przez co każda strona zdaje się być złożona wedle innych zasad. Oczywiście nie wpływa to dobrze na odbiór magazynu. W tym kontekście fakt, że strony Akiby wyglądają jak złożone przez początkującego użytkownika w Wordzie można pominąć miłosiernym milczeniem.

W magazynie najważniejsza jest jednak treść i w moim odczuciu to ona stanowi główne kryterium oceny. Zawartość Akiby pozytywnie mnie zaskoczyła, choć od razu muszę nadmienić, że po przeczytaniu opinii pierwszych czytelników spodziewałem się kompletnej klapy. Lekturę zacząłem od recenzji „Ao no Exorcist” i „Gundam 00 The Movie: Awakening of the Trailblazer” pióra Mateusza „Matexa” Gregorczyka. Autor nie zdołał przekonać mnie do obejrzenia tych tytułów, ale recenzjom nie mogę zarzucić nic poza tym, że są napisane nieco nieporadną polszczyzną i zbytnio koncentrują się na streszczaniu fabuły. Później trafiłem na recenzje autorstwa Maksymiliana „Makssta” Stefańskiego, które okazały się prawdziwą kopalnią językowych perełek. Kilka przykładów zamieszczam poniżej (pisownia i interpunkcja oryginalna).

Jedynie co można zastrzec twórcom, to fakt, że seria miała na celu łapania złych demonów, ale jak się okazuje, motyw łapania demona polega na wciągnięciu go przez Elsie do gigantycznego słoika, który po użyciu zmniejsza swój rozmiar, a całość trwa kilka sekund, więc fani walk będą rozczarowani.

[…] no i szal Elsie jest tak jakby, ni z gruszki ni z pietruszki. Pełni rolę pomocnych dłoni, ale jego wygląd jest dość ordynarny.

Postaci mają stare, powtarzające się osobowości , w których dominuje humor. Nawet sam Shuusuke pod koniec serii przestaje być „pustym wazonem na wodę”. Może i jest tępy, ale jednocześnie posiada swoje zmysły, które prędzej czy później nad nim zapanują.

Takich złotych myśli pełen jest każdy tekst tego autora, których w całym numerze jest cztery, co stanowi ponad połowę wszystkich recenzji. Zabawa w odgadywanie „co poeta miał na myśli” może być źródłem wielu radosnych chwil, ale nie takiej rozrywki oczekuję po magazynie o mandze i anime. Ponadto w numerze znajdziemy kilka stron poświęconych figurkom i modelom gunpla. Moim zdaniem to zmarnowane miejsce ponieważ redaktor naczelny Robert „Uzumaki174” Ster najwyraźniej nie ma pomysłu na to, co chce przekazać, a na dodatek pisze dość niezdarnie. Smutnego obrazu dopełniają brzydkie, ciemne zdjęcia figurek. Zupełnym nieporozumieniem jest dział j-music, na który składa się zajmująca całą stronę zapowiedź koncertów Gackta i Dir En Grey w Polsce. Nieco lepiej prezentują się strony poświęcone zapowiedziom japońskich gier i japońskiej kulturze, lecz to tylko kilkuzdaniowe notki. Mieszane uczucia mam odnośnie kalendarza letnich premier anime. Z jednej strony mam wrażenie, że został użyty w roli wypełniacza, z drugiej nie wątpię, że taki kalendarz w formie drukowanej może być przydatny. Ogólnie treści Akiby wystawiłbym trójkę z minusem w skali szkolnej i z zastrzeżeniem, że to ocena nieco na wyrost.

Pozytywnie mogę ocenić pracę korekty. W całym numerze znalazłem tylko jeden błąd ortograficzny (i to w angielskim wyrazie), poza tym uwadze korekty uszły co najwyżej drobne literówki, kilka wyrazów bez powodu pisanych wielką literą („Anime”, „Manga”, „Mangowym”) oraz wspomniane wyżej lapsusy językowe.

Na pewno większość z osób czytających tę recenzję jest zainteresowana porównaniem Akiby do innych mangowych magazynów. Jeśli zestawić pierwszy numer Akiby z pierwszymi numerami Kyaa! i Otaku to porównanie wypada dla Akiby korzystnie. Okładka Akiby #1 wygląda ładniej niż szarobura okładka pierwszego Otaku, zawartość jest wydrukowana na ładniejszym papierze, w treści nie ma tylu błędów ortograficznych, nie ma też złotych myśli na miarę „jakby pałeczki”. W porównaniu do pierwszego numeru Kyaa! artykuły mimo wszystko są sensowniejsze, korekta stoi na lepszym poziomie, a szata graficzna jest milsza dla oka. Niestety dla wydawcy Akiby obecnie Otaku ma już na koncie ponad 30 numerów, a Kyaa! przekroczyło już połowę tej liczby i w międzyczasie oba magazyny dużo zyskały na jakości. Z kolei Arigato od pierwszego numeru prezentowało znacznie wyższy poziom. Dlatego na ich tle magazyn Akiba wypada słabo: jest brzydszy, uboższy w treść, gorzej napisany. Co więcej nie oferuje nic, czego nie można by znaleźć u konkurencji. Jako klient nie widzę sensu wydawania 9 zł na Akibę, skoro w podobnej cenie mogę kupić lepszy produkt. Żebym zmienił zdanie redakcja Akiby musiałaby dużo poprawić w swoim magazynie. Pytanie czy starczy im zapału, umiejętności i pieniędzy na dogonienie dobrze zadomowionej na rynku konkurencji pozostawiam otwarte.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Akiba #1

ŁukHistorii [127.0.0.*], 11.08.2011, 15:34:22, oceny: +11 -0

Mam wrażenie że jesteś za miękki... Nie trzeba się hamować :)