Ecchicon 4th Strike

Co sprawia, że ponad tysiąc osób pakuje swoje graty, wydaje nie wiadomo ile na pociąg, który jedzie nie wiadomo jak długo, by zawieźć ich w jakieś nieznane miejsce, do którego mogą się dostać dopiero po odczekaniu kilku godzin w ścisku i na mrozie? Odpowiedź jest bardzo prosta – damski biust. Tego bożka fandomu postawili na piedestale twórcy konwentu Ecchicon, co w połączeniu z innymi ecchi walorami było istnym strzałem w dziesiątkę. Pierwsze trzy edycje odcisnęły łapki w Alei Sław Polskich Konwentów jako bardzo oblegane, głośne i udane wydarzenia. Całość miała zamknąć się w trylogii niczym kultowy „Lord of the Rings”, lecz organizatorzy zaskoczyli nas kolejną edycją o buńczucznej nazwie Ecchicon 4^th Strike. Konwent odbył się w dniach 28.02-1.03 w warszawskim Społecznym Gimnazjum nr 20.

Oblężenie konwentu

W ruch poszły miecze

Ale i tak było wesoło

Kwestia szkoły jest dość ciekawa. Miejsce konwentu było zmieniane aż dwa razy – początkowo na I Liceum Ogólnokształcące im. B Limanowskiego (aby było więcej miejsca), następnie na Społeczne Gimnazjum, w którym ostatecznie odbył się konwent (żeby miejsca nie było zbyt dużo). O ile pierwsza zmiana miała jakiś sens, to zastanawiałam się, czy „mniejsze zainteresowanie” uczestników, którym tłumaczyli swoją decyzję organizatorzy, było jedynym powodem drugiej zmiany. Rezerwacje rezerwacjami, ale ostatnio dużą popularnością cieszą się wejściówki jednodniowe, przez które liczba przewidywanych uczestników może zwiększyć się o połowę. Ponadto, na czwartym Ecchiconie nie było limitu tychże wejściówek. Jeżeli chodzi o zewnętrzny wygląd szkoły, to pierwszą rzeczą, która zwróciła moją uwagę była wysoka, podwójna brama – uniwersalna gwarancja bezpieczeństwa. Niestety, przez tę bramę miałam przed oczami scenę z „Pianisty”, w której prowadzono tłum Żydów do getta. Tłum uczestników przed wejściem tworzył zbitą, niebezpieczną masę. Ochrona w osobie Had robiła, co mogła z pomocą megafonu, ale nijak nie dało się tego nazwać kolejką – cud, że nikt nie odniósł większych obrażeń od naporu Tłumu. Jeszcze smutniejszy był fakt, że część ludzi stała tam od 6:00 rano (zaczęto wpuszczać o 11:00, kolejka rozładowała się około 14:00), co przy mroźnej pogodzie, obładowaniu bagażem i po ciężkiej podróży musiało być dla oczekujących prawdziwym koszmarem. Na teren szkoły wpuszczano po kilka osób, które następnie były obsługiwane przez zaledwie trzy kasy. Jak do tej pory nie wymyślono systemu błyskawicznego przyznawania wejściówek, więc według mnie organizatorzy powinni postawić co najmniej pięć kas i zacząć wpuszczanie o wcześniejszej godzinie.

Jak już ktoś dostał się do Ziemi Obiecanej, po wylegitymowaniu się dowodem lub Kartą Konwentowicza (dla osób poniżej 18 roku życia), otrzymał ecchiconowy informator, ident, smycz, badge'a i długopis. Smycze cieszyły się bardzo dużym uznaniem, przedtem pojawiły się już na HAX-ie, ale ten konwent miał bardzo ograniczoną ilość miejsc. Identyfikatory niestety nie były laminowane, przez co szybciej się niszczyły, ale za to były ładne, proste i czytelne. Informator również prezentował się bardzo dobrze. Po słowie wstępu i przedstawieniu ekipy widniał dwudziestodziewięciopunktowy regulamin konwentu, następnie opisy poszczególnych atrakcji i czytelna rozpiska z podziałem na poszczególne sale. Oprócz tego uczestnik otrzymał osobno tradycyjną rozpiskę na kartce A4 na której atrakcje były przedstawione równolegle.

Ilość atrakcji mówiła sama za siebie – ponad 200 godzin pokazów, konkursów i paneli prezentowało się bardzo dobrze. Widać było też, że program był dopieszczony, a nie stworzony dzień przed konwentem. Atrakcje były głównym atutem imprezy – większość zapowiadała się bardzo ciekawie, było wiele okazji do wykazania się lub też pokazania się (albo chociaż swojej bielizny).

Warsztaty robienia kocich uszek

Panel ZSYP unplugged

Atrakcje odbywały się w 12 salach i na boisku. Była sala, w której uczestnik mógł w wolnej chwili pośpiewać (UltraStar), potańczyć (DDR, PiU) lub pograć (gry japońskie i konsolowa). Sale te były non-stop oblegane, a w każdej z nich była inna atmosfera. W sali DDR-a była nawet specyficzna biosfera, która swym polem siłowym odepchnęła mnie dwa metry do tyłu, gdy próbowałam do niej wejść. W każdym razie, większość uczestników była z tych sal zadowolona, o ile udało im się dopchać do maty czy innej gry. Bardziej zorganizowany charakter miały dwie sale konkursowe, dwie panelówki, sala projekcyjna i artystyczna. Zupełną nowością była Otwarta Sala. Idea polegała na umożliwieniu uczestnikom przejęcia inicjatywy – każdy mógł coś zaprezentować lub opowiedzieć o swojej pasji, niekoniecznie związanej z mangą i anime. Na Ecchiconie tą salą zajmowali się Yen, Avantar i Coach, i, z tego co słyszałam, efekty były pozytywne. Może na kolejnych edycjach będzie większe zainteresowanie tym projektem.

Największą zmorą tegorocznego Ecchiconu był tłok. Hasło „jesteś ciasna jak Ecchicon” mówi zresztą samo za siebie. Główną przyczyną ogromnego ścisku było umieszczenie stoisk w korytarzach. Korytarze miały nie więcej niż trzy metry szerokości, a zaraz naprzeciwko stoisk były wejścia do sleeproomów czy też sal z atrakcjami. Wszystko to sprawiło, że przedostanie się z punktu A do B trwało dziesięć razy dłużej niż powinno. Ludzie przyklejeni do stoisk mogli w każdym momencie być porwani przez prąd Tłumu i przetransportowani kilka stoisk dalej. Można było zostać zgniecionym, potrąconym, zmacanym, lub dostać w twarz drzwiami któregoś ze sleepów. Warto nadmienić, że sleepów było bardzo mało. Na szczęście potem udostępniono trzecie piętro szkoły (rano odbywała tam się matura).

Taką ilość ludzi trzeba jakoś wykarmić, więc w piwnicy zorganizowano bufet. Ceny nie były zbyt przystępne, ale to pewnie miało pokryć koszta wynajęcia sławnego Wikinga, który (nie gorzej od Nergala) growlował poszczególne zamówienia. Niestety w pobliżu konwentu nie było żadnego supermarketu, ale za to były mniejsze sklepy i dwie pizzerie.

Stan toalet był bardzo dobry i nie brakowało w nich papieru (ukłon w stronę jej wysokości Okiren wraz z ekipą). Prysznice były dwa: damski i męski, po dwie dobrze wyglądające kabiny w każdym. O dziwo, nie było w nich bagna ani żadnej kolejki, gdy z niego korzystałam – najwyraźniej miałam niesłychanego farta.

Pierwszą atrakcją, na której byłam był panel „Manga i anime w mediach” prowadzony przez Joego, oczywiście z pomocą jego wiernej asystentki Kariny. Mi się panel bardzo podobał, zagubiona karteczka z datami nie stanowiła większego problemu (bo daty i tak mało kogo interesują). Za to było dużo kserówek wycinków z różnych gazet (Wyborcza, Playboy, Wprost), w których pisano o mandze i anime na przestrzeni lat. Szczególnie ciekawe były te z pism katolickich. Pod koniec, na specjalne życzenie, Joe puścił jakże kultowy odcinek programu „Uwaga” i „Dzień Dobry TVN”.

Następnie zobaczyłam część prowadzonego przez Aldara konkursu Air Guitar. Polegał on na graniu na niewidzialnej gitarze do podkładanej muzyki. Uczestnicy bardzo się wczuwali, jeden nawet mało się nie zabił staczając się ze sceny – co oczywiście zostało bardzo docenione przez publiczność.