Fate/Stay Night

Ifrexalis

Na sam początek wyjaśnię, czemu akurat ten tytuł, mimo że rozpocząłem cykl artykułów o starszych produkcjach. Dalszego ciągu nie będzie — prace o przeszłości będą się ukazywały, ale co jakiś czas pokaże się też kilka zdań o nowszych seriach. Nie zmienia to praktycznie nic, ale i tak mam nadzieję, że nikt się nie obrazi za takie rozciągnięcie tego mojego „biznesplanu”. Ten artykulik dostał priorytet, gdyż moja znajoma stwierdziła, że fajnie byłoby poczytać o „Fate/Stay night”, więc spełniam jej życzenie ~ swoisty prezent urodzinowy.

„Fate/Stay Night” to tytuł oparty o grę komputerową z gatunku visual novel, którą na początku 2004 roku wydała firma Type-Moon, a która potem została poddana animacji przez studio Deen.

Chyba każdy kojarzy historię króla Artura, Rycerzy Okrągłego Stołu, czarodzieja Merlina itp. (angielskie smaczki). Obecnie mamy czasy, w których każdy może dopominać się o swoje, okres kiedy nie ma z góry narzuconych faktów, więc powstają różne wersje znanych pojęć. Wejdźmy zatem do takiego nowoczesnego anime, które prezentuje pogląd, że król Artur wcale nie był mężczyzną, lecz kobietą — do tego w pełni wyemancypowaną i godną tytułu monarchy.

Opowieść

Miasto Fuyuki, czas teraźniejszy. Shirō Emiya mieszka samotnie w wielkim domu, który odziedziczył po śmierci swojego przyszywanego ojca. Spośród wszystkich innych ludzi wyróżniają go dwie cechy — umiejętność kreowania rozmaitych przedmiotów na podstawie własnych przemyśleń oraz przeświadczenie, że musi wszystkich uratować od czegoś, czego sam nie jest w stanie zweryfikować. Nękają go bolesne wspomnienia ogromnego pożaru, który 10 lat wcześniej pojawił się dosłownie znikąd, obracając w perzynę część miasta. Podczas tragedii Shirō stracił całą swoją prawdziwą rodzinę. Z tego zdarzenia pamięta tylko tyle, że upadł pośród gruzów i od niechybnej śmierci w płomieniach (bądź zaczadzenia) uratował go mężczyzna o imieniu Kiritsugu. Właśnie on zaadoptował niedoszłą ofiarę i nadał jej życiu sens po tak traumatycznych wydarzeniach.

Shirō zapamiętał, że w dzień śmierci swojego wybawiciela ten przekazał mu, że w rzeczywistości jest Magiem i nie mógł spełnić swego marzenia/życzenia — uratować wszystkich ludzi. Młodzieniec nie do końca to rozumiał, ale postanowił, że będzie taki jak Kiritsugu, że będzie stawał w obronie innych za wszelką cenę; tak też się stało.

Kolejne wydarzenia prezentują istnienie Świętego Graala, mitycznego kielicha, który swojemu znalazcy oferuje spełnienie jednego życzenia. O skarb ten walczą wybierani co n-lat Mistrzowie (bądź inaczej Magowie). Jest ich zawsze siedmioro i metody ich działania pozostają takie same. Każdy przyzywa własnego Sługę (zazwyczaj jest to jakiś bohater/mocarz z przeszłości) i toczy boje z pozostałymi Magami o prawo do zdobycia wyżej wymienionego artefaktu, a co za tym idzie, o możliwość zażyczenia sobie absolutnie czegokolwiek. Do roli Mistrzów są wybierane zarówno osoby złe do szpiku kości, jak i poczciwe i dobre, co z pewnością wymusza różne metody potyczek. Co do Sług — bynajmniej nie są oni pustymi lalkami, każdy ma własne cele i własne życzenie, które zmaterializować może wyłącznie Graal. O kooperacji między władcą a podwładnym przesądzają praktycznie dwa elementy: pierwszym jest emblemat na ręce Mistrza (symbol złożony z trzech części — wydanie bezpośredniego rozkazu Słudze usuwa jeden z fragmentów symbolu; jeśli znikną wszystkie trzy, umowa jest rozwiązana, pomagier znika a Mag staje się zwykłym śmiertelnikiem), a drugim charakter Służącego (jeśli wezwie się np. podłego, to ten może zabić swego Maga i walczyć w pojedynkę nie dzieląc się niczym). Fakt faktem, do tej pory nikomu nie udało się ostatecznie zdobyć trofeum, choć 10 lat wcześniej historia mogła potoczyć się zupełnie inaczej…

Polem bitwy o święty kielich staje się Fuyuki. Shirō przez przypadek jest świadkiem potyczki dwóch Sług (czyli walki dwóch Mistrzów). Zasady tej gry są bardzo jasne: jeśli zwykły śmiertelnik zobaczy walczących, musi umrzeć, i tak też się dzieje, gdyż po krótkiej ucieczce Emiya nadziewa się na pewną włócznię, a raczej włócznika. Gdy przysłowiowy kurz opada, zjawia się jeden z Magów (o przyjaznym nastawieniu) i przywraca do życia pechowca. Jest to początek bardzo długich dwóch tygodni w życiu Shirō.

Kolejne wydarzenia przeznaczone są już dla widza anime, nie dla czytelnika tego tekstu. Warto powiedzieć jeszcze tyle, że główny bohater odnajdzie nie tylko niebezpieczeństwo na każdym kroku, ale również wiele informacji na temat swojej mglistej przeszłości. Akcja zatacza krąg i wraca do punktu wyjścia przynosząc przy tym coraz trudniejsze decyzje do podjęcia.

Składowe

Pora na małe omówienie trzech moim zdaniem najważniejszych czynników budujących anime.

Fabuła. Historia, mity i dzień powszedni — wszystko zmiksowane i... ciekawe. Opowieść jest bardziej złożona niż na początku się wydaje. Od problemu jednostki przechodzi się do problemu masowego i, jak było wspomniane wcześniej, następuje powrót do punktu wyjścia. Shirō wielokrotnie przekonuje się na własnej skórze, że marzenie, które chce osiągnąć, jest po prostu niemożliwe do realizacji. Emiya to typowy mały człowiek walczący nie tylko z niesamowicie silnymi Sługami, ale i z o wiele skuteczniejszym przeciwnikiem — własnym niezdecydowaniem oraz egoizmem i właśnie dlatego idea, którą przejął od Kiritsuge, ulega ciągłemu zachwianiu.

To nie jest produkcja, z której emanuje jakiś żart i humor. W jednej chwili znajoma głównego bohatera zachowuje się bardzo zabawnie, a niedługo potem jest gnojona i niemal ginie dosłownie za nic. Miejsca na refleksje również nie ma zbyt wiele. Po jakimś czasie widz wyciąga własne wnioski, które wybiegają daleko przed działanie młodego Emiyi, a to powoduje zwyczajne ziewanie i poirytowanie.

Sumując, fabułę można ocenić jak najbardziej na plus, jest wciągająca i pełna kontrastów; natomiast jej słabym punktem są niektóre postacie, w tym niestety główna.

Postacie. Omijam jak się da w tym przypadku wchodzenie w detale z cyklu kto i gdzie. Seria składa się z 24 odcinków, więc pisząc zbyt opisowo mógłbym narazić percepcję czytelników na szwank jeśli zdecydują się sięgnąć po tytuł, toteż w tym fragmencie dam jedynie obraz Shirō.

Główny bohater początkowo budzi zaciekawienie za sprawą swej tajemniczej przeszłości i nadzwyczajnej umiejętności kreowania przedmiotów. Jednocześnie jest to zwykły szary człowiek z marzeniami. Problem w tym, że ten archetyp jest wykorzystywany do znudzenia, a kiedy w Emiyi budzi się jeszcze egoizm co do jego miejsca u boku „wezwanego” Sługi, to trudno powstrzymać opadanie powiek przy oglądaniu. Późniejsze działania i rozterki Shirō sprawiają, że chciałoby się wstać, przejść na drugą stronę ekranu i wysłać wyżej wymienionego wprost do siedmiu piekieł — bo ileż można. Jednak patrząc z innej strony jest to plus — główny bohater nie jest mocarzem, śmiałkiem śmiejącym się z niebezpieczeństw, Bohaterem z wielkiej litery. Nasz bohater to tylko chuderlawy młodzieniec, któremu buzują hormony i który sam nie wie co trzeba zrobić, by coś osiągnąć, więc zamiast mózgu stosuje spontaniczność (no i zbiera plony bez żadnych forów ze strony losu). Ocena w tym względzie po prostu neutralna.

Wrażenia zmysłowe. Nie spodziewałem się cudów i nie spodziewałem się też chały. Wizualnie jest przeciętnie, jest walka to obraz miga jak powinien, jest plener, to z ekranu emanuje spokój. Co prawda efektów komputerowych jest pełno, ale cóż, taki urok współczesnych produkcji.

Z udźwiękowieniem podobnie, postacie mają głosy podobierane bez pudła, a muzyka pasuje do atmosfery danej sceny. Warto wspomnieć tutaj, że od czasu do czasu można zasłyszeć języki inne niż japoński. Przykładowo zaklęcia recytowane są po niemiecku, czy w czasie walki po angielsku. Twórcy ciekawie zaplanowali wypowiadanie takich formułek, co tworzy interesujący klimat. Nie mam wątpliwości, że recenzowana seria wypada dobrze jako „słuchowisko”.

Podsumowanie

Po raz kolejny

Nie znaleziono pliku "3682112"

Jeśli widzisz ten napis to znaczy, że ktoś z redakcji anime.com.pl dał ciała i nie sprawdził poprawności artykułu. Najlepiej zgłoś to na adres webmaster@anime.com.pl.

polecam to o czym piszę. Jeśli zdarzy się jakaś dłuższa wolna chwila, kiedy nie ma co robić, a jakiś prowiant gotowy do spałaszowania tylko czeka, to bez zbędnych zastanowień proszę siadać, „Fate/Stay Night” odpalić w ustrojstwie i połykać co tam się nadarzy. Oczywiście ideał to żaden, ale pojęcie słabizny również tutaj nie pasuje. W skali szkolnej stawiam cztery bez możliwości zdawania na lepszą notę. Produkcja na tle niektórych dzisiejszych popularnych serii wypada całkiem porządnie.

Dodaj do:

Zobacz także

Z tą publikacją nie są jeszcze powiązane żadne sznurki.

Dodaj sznurek

Ocena

Wystawiać oceny mogą tylko zarejestrowani użytkownicy.

7,30/10 (10 głosów)

Komentarze

Ilość komentarzy: 38 dodaj

REKLAMA

[1] Re: Fate/Stay Night

Leviathan [*.acn.waw.pl], 19.03.2009, 03:33:31, oceny: +0 -0

Coz... ja ostatnio sie wdrazam do FSN...
Mangi czytalem kilka rozdzialow novelke tez sciagnelem i zaraz zaczne grac... pozostaje anime ;P
A wszystko to za sprawa jednej osoby, ktora mnie w to wciagnela :)