Teksty: Martyrologia stosowana

Chciałby ktoś z was zostać męczennikiem? Nie? A przysiągłbym, że wraca na to moda. Być męczennikiem - to jest teraz kul i trendi. Kul i trendi było też w średniowieczu, gdzie wzorem człowieka okrzyknięty został asceta, którego śniadaniem, obiadem i kolacją był ból sprawiany sobie za pomocą wierzbowych witek, w imię boże zresztą, jakby jakiejkolwiek istocie wyższej zależało na stworzeniu bytu, którego sensem istnienia jest nie istnieć. Nieszczęsny ten lajf stajl, który powinien przeminąć wraz z modą na stosy i hiszpańską inkwizycję (której nikt się nie spodziewa), a jednak, jak mawiał slogan reklamowy „Lost Worlda” - Coś przetrwało.

Sadziłem, że umartwianie się w środowisku tzw. mangowym (boję się używać słowa na „F”) jest już nieaktualne, ale chyba wieść o tym nie dotarła do wszystkich. Nikt już nie atakuje mangi. Psa z kulawą nogą nie obchodzi obnażony prawdziwy cyc w telewizji (chyba że kogoś sławnego), a co dopiero animowany. Wiele złego o mentalności Polaków można rzec, ale społeczeństwo (choć nie całe) dorasta i ma równo gdzieś tak błahe sprawy, gdy ciekawsza jest wojna w Iraku czy poziom IQ Dody Elektrody. Naiwnym strasznie byłem człekiem, bo zawsze myślałem, ze z tzw. wiekiem łatwiej uświadomić sobie tak elementarne sprawy... Jednak nie dla wszystkich jest to takie oczywiste. Tak, wiem, od reguły zawsze są wyjątki. Ale kiedy to te tak zwane wyjątki zaczynają stanowić większość, przestaje być zabawnie.

Że koloryzuję? Że żadna tam większość? Być może. Ale znane od wieków prawidło mówi, iż to krzykaczy słychać w tłumie najgłośniej, i niechby się jeden pieniacz znalazł w tłumie intelektualistów, cała grupa zostanie z owym delikwentem automatycznie zidentyfikowana. I to jest ból całej, dość już sporej w tym kraju społeczności zjaponizowanej. Pewna grupa (jedni stwierdzą, ze to ledwie garstka, inni, w tym ja, stwierdzą, ze jest ich o tenże garstkę za dużo) mangowców, jak zwykłem ich pogardliwie zwać (i nie tylko ja, to określenie już utarte w pewnych kręgach) wyrabia opinię o całej zbiorowości. Jakby się zbiorowość owa od mangowców nie odżegnywała, krzyczała „apage!” i inszymi sposobami dwoiła się i troiła, by się od nich odciąć, nic to niestety nie da. Pewne rzeczy trzeba wbijać do głowy z pominięciem politycznej poprawności, ale gdy jest się parszywym i treściwym, od razu zarzucany jest takiemu reformatorowi brak kultury i ogłady. To ciekawy paradoks, ze wspomniani umęczeni przez wszystkich mangowcy, gdy już ktoś faktycznie zechce ich zaatakować (rzecz jasna w ich mniemaniu, bo żaden to atak) tylko podsycają ogień konfliktu, jedni siląc się na patetyczne przemowy, inni mniej finezyjnie, bluzgając nie gorzej niż Tomasz Lis poza anteną. Tu niestety pies pogrzebany (po raz kolejny to biedne zwierze pojawia się w tym tekście w roli pokrzywdzonego, mam nadzieje, ze nie czyta tego żaden ekolog), że ci pierwsi jedynie starają się udawać wielce oświeconych i kulturalnych, ci drudzy zaś, w odróżnieniu od szanownego dziennikarza nie potrafią bluzgać z taką fantazją, robią to całkowicie nieumiejętnie i bez głębszego powodu, ot tak, dla zasady, ze „kto nie z nami, ten przeciw nam”.

„Mam małego penisa/i jestem taki brzydki”, jak śpiewał wieszcz Kazimierz S. Tekst ten zdaje się przyświecać niejednemu pokrzywdzonemu jako myśl przewodnia, gdy tylko wstaje rano z wyra i patrzy na swego rysunkowego idola, którego plakat zwykle wisi na ścianie u wezgłowia. Potem standardowym postępowaniem takiego osobnika jest wyjście na ulicę i krzyknięcie na środku choćby przystanku autobusowego „Czytam Mangę!”. Rozłożywszy ręce w pozie „Ukrzyżowany Zbawiciel” człek taki czeka tylko na pierwsze uderzenia kamieni, doniczek, włoszczyzny i wszelkiego śmiecia, jaki jest pod ręką przechodniów. Ale żaden cios nie nadchodzi, żadne publiczne ukamienowanie nie następuje. Może gdyby szanowny męczennik wystawił gołą dupę, na której miałby wytatuowane „Czytam Mangę” ktoś zwróciłby uwagę na jego hobby, ale sam okrzyk już nie spowoduje żadnej reakcji. Nie te czasy. Właściwie takich czasów nigdy nie było.
Co proszę? Że były? Uśmiechy pod nosem „niewiernych”, nazywanie Anime per „bajeczki dla dzieci”? A kto z szanownych wyśmianych sam nie wyśmiał zbierania nalepek z bananów Czikita? Ile osób uważa zbieranie znaczków za nudne i nieciekawe zajęcie? (nie to co Manga, prawda?) Nikt się nie przyzna? Tegoż się spodziewałem.
Ach, „Uwaga!”, zakrzyknął ten pan w drugim rzędzie. Tak, ten nieszczęsny brak zdolności dziennikarskich i chęć zapełnienia czymkolwiek ramówki w sezonie ogórkowym, jakim są wakacje. Spytam się więc - czy były jakiekolwiek efekty tegoż programu? Czy spokojni, przykładni obywatele wyszli na ulice palić japońskie komiksy na stosie, a dla pewności dorzucali też do ognia samych odbiorców tychże, by w przyszłości nie borykać się z więzieniami przepełnionymi zboczeńcami maści wszelakiej? Czy ktokolwiek, poza samym środowiskiem mangowym jakkolwiek zareagował na te niespełna 10 minut bzdur? Nie. Bo podobnych bzdur na ekranie szklanego pudła wyświetla się nie 10, nie 20 minut, a bloki po parę godzin, a są stacje, które emitują takie rzeczy 24 godziny na dobę, żeby wspomnieć tylko Mango24. Społeczeństwo polskie, jak głupie i niedorosłe do pewnych spraw by nie było, posiadło umiejętność samodzielnego myślenia i potrafi odsiewać informacje od kretynizmów. Populiści nadal są idolami polactwa (jak ładnie nazwał tą grupę społeczną RAZ), ale banda ta z każdym dniem się przerzedza i tylko całkowicie zamknięci na inne gusta niż własne durnie będą trwali do końca swych dni w wydumanych, abstrakcyjnych dla normalnego, zdrowego na umyśle człowieka przekonaniach. I tu należy wtrącić kolejną ciekawą obserwację - otóż podobne objawy jak ciemnogrodzianie wykazują osoby należące do grona mangowców.

Jeśli ktokolwiek chciałby mi tutaj zarzucić ponowne popadanie w przesadę, odpowiem - Czy to nie rzeczeni mangowcy nie uznają innego medium niż swe własne? Czy to nie z ich ust dało się słyszeć „Ameryka be”, „Komercja wszędzie” i „Tylko manga jest ambitna”? Ja też myślałem, ze to przeszłość i tacy już po ziemskim łez padole nie chodzą, a jednak słyszę/widzę przynajmniej jeden taki głos dziennie, a i to pewnie tylko dlatego, że ostatnimi czasy nie siedzę dłużej niż powinienem w necie.
Właśnie - net. Internet jest tak specyficznym środkiem komunikacji, że każdy chojrak może poudawać wielkiego znawcę i inteligenta. Żaden to kłopot, bo w prawdziwym życiu zwykle nie mamy tyle czasu na stylizowanie swoich zdań na wielce oświecone i nie mamy słownika poprawnej polszczyzny pod ręką. W sieci zaś taki mały pan nikt, który przez to, że czyta mangi wcale już nie jest w swoim otoczeniu oryginalny, bo to żadna sensacja, uzewnętrznić się może i pisać rzeczy niestworzone, przy których nawet von Daniken wysiada. Egzaltacja to zjawisko tak powszechne w sieci jak emeryci na Florydzie, czego dowodem wszelkiej maści blogi i inne dziwaczne przedsięwzięcia, które narodzić się mogły tylko w internetowej społeczności. Dzięki powszechnemu (ja tylko powtarzam slogan TePeSA, za wszelką niezgodność w statystykach wińcie ich) dostępowi do internetu narodziło się setki domorosłych poetów o zbytnio skrzywionej wrażliwości i tysiące skrzywdzonych wielce przez życie i los czternastolatków. (z całym szacunkiem dla czternastolatków, którzy mają nieco oleju w głowie i nie powtarzają błędów swych rówieśników) Specyfika internetu pozwoliła i wciąż pozwala takowym jednostkom na przypominanie innym o swej smutnej i beznadziejnej egzystencji, której jedynym sensem istnienia jest zwykle ucieczka w swe ukochane hobby, miast stawienie twarzy rzeczywistości. Długie lata bojów z takimi zachowaniami nauczyły mnie jednego- terapii szokowej. Obuchem w łeb, raz a dobrze. Nie zaś głaskać, pocieszać i delikatnymi słówkami udowadniać, że może być gorzej, bo to tylko tą swoistą patologię utrzymuje. O to właśnie chodzi umęczonym, by umartwiać się z nimi i współczuć. Ba! specjalnie łączą się nawet w pewne kółka wzajemnej adoracji, w których celem nadrzędnym jest przytakiwanie sobie („-Mangi dobre! -Aha , aha, nyuuuu ^____^” ) i użalanie się nad własnym losem, znajdywanie nie tylko drugiego, ale też trzeciego i czwartego dna w produktach bez żadnych aspiracji do posiadania dna jakiegokolwiek oraz wyszukiwanie coraz to nowszych objawów tak zwanej nietolerancji wobec ich ukochanego zajęcia.

I tak też najczęstszym wrogiem, który przewija się od lat (raaany, to już tyle czasu? Staro się poczułem, niektórzy zapewne też)jest niezmiennie Radio Maryja (rzadziej ogólnie kościół) i Ojciec Dyrektor. Ciekawostką jest to, ze jakoś nigdy radio to nic nie powiedziało o szatanie siedzącym w japońskich komiksach (w każdym razie nic takiego nie znalazłem, choć poświęciłem kilka minut swego cennego czasu na szukanie. Jak ktoś znajdzie, niech da znać), oni akurat obrali sobie za lepszy cel gry komputerowe. Nie bronie w tym momencie w żaden sposób rzeczonej rozgłośni, bo to faktycznie banda pomyleńców. Zauważam tylko pewną od lat obiegową opinię i uogólnienie, jakoby każda stara babcia, której nie podoba się komiks czy film animowany to wyznawczyni Rydzyka, a każdy inny człek, któremu się manga nie podoba, był albo nietolerancyjnym „katolem” (tu pozwoliłem sobie cytat z pewnego forum mangowego) albo też osobnikiem nienowoczesnym i durniem, nie zauważającym genialności zjawiska rodem z Japonii. Zwrócenie uwagi takim wielce urażonym zachowaniem społeczeństwa fanom, ze ich postawa niczym nie różni się od tej, prezentowanej przez ich przeciwników, zwykle jest zgrabnie omijana zmianą tematu.

Ach, przy okazji, jak już poruszyłem temat domniemanej genialności japońskich tworów. Kolejnym rakiem, toczącym omawiane środowisko jest niemal stuprocentowa bezkrytyczność dotycząca ich hobby. Wszystko jest super hiper mega wypas zajebiste, a nawet jeśli nie, to jednak fakt, ze wyszło spod ręki azjaty stawia owo „dzieło” wyżej niż produkcje być może lepsze, ale niejapońskie.
W tym momencie omówiona już wyżej egzaltacja, udawana powaga i dojrzałość (wreszcie nie popełniłem w tym wyrazie błędu) ślicznie łączy się ze ślepym uwielbieniem dla swego hobby. W końcu trzeba jakoś swą miłość uzasadnić i dlatego z uporem maniaka szuka się sensu i podciąga do granic absurdu wyliczanie zalet wziętych z kosmosu. Na słowo „ambitna” zdążyłem się nabawić alergii, tak, jak na słowo „komercja”. (a tfu)
Gdy już jesteśmy przy komercyjności - frazes ten zrobił karierę niesamowitą wręcz i stał się słowem wytrychem, określającym wszystko co się zwykło nie podobać. Coś, co jest komercyjne, to (oczywiście według definicji osób, które uczyniły z tego wyrazu kartę przetargową we wszelkich dyskusjach) produkt dla mas, robiony dla pieniędzy (a więc, w domyśle - zły.. ups, przepraszam- ZŁY!), posiadający wątpliwą wartość artystyczną i zazwyczaj pochodzący z USA. Pamiętam, ze nie raz i nie dwa, napomykając niby mimochodem, że wielka, wspaniała i oryginalna japońska manga nie powstałaby gdyby nie komiksy amerykańskie docierające na wyspy podczas ich powojennej okupacji, byłem albo wyklinany albo nie popartymi niczym tezami próbowano mi wyperswadować, że się grubo mylę.

O właśnie, tak sobie przypadkiem doszliśmy do kolejnego powodu frustracji mangowców - nie wszyscy na świecie chcą czytać mangę i uznać np. Hellsinga za rzecz jeśli nie arcygenialną, to chociaż fajną Tak na marginesie - choćby mnie kołem łamali i przypalali na ruszcie tego nie przyznam, bo jeszcze ani razu nie usłyszałem sensownej argumentacji, która by mnie do owego dziełka przekonała (na co świadków można znaleźć i na ACP), ale to już temat na zupełnie inny felieton. Wracając do poruszonej kwestii - każde przekabacenie osoby postronnej na jasną stronę mocy (czytaj - na czytanie mangi) było fetowane nie gorzej niż kolejne zwycięstwa Asterixa i Obelixa (tylko zamiast dzika podawano sushi), a każda nieudana próba upewniała biedną wyobcowaną (we własnym mniemaniu oczywiście) gromadkę co do istnienia międzygalaktycznego spisku, mającego na celu zniszczenie m&a.
Właściwie, gdyby się tak bliżej przyjrzeć, to nie jest to tylko bolączka mangowców, usilne przekonywanie do własnych poglądów od zawsze charakteryzowało małe zamknięte społeczności, które nazwano subkulturami (to kolejne słowo którego szczerze nie trawię). Od czasów konfliktów międzyplemiennych ciągnie się to za naszym gatunkiem jak, nie przymierzając, smród za bezpańskim psem (no kurde, znowu ten pies!) a szukanie sobie towarzystwa mamy we krwi, w końcu jesteśmy zwierzętami stadnymi. Wiadomo, w kupie raźniej, kupy nikt nie rusza. Tylko czemu niektóre tego typu małe grupki potrafią zająć się własnymi sprawami i równo olewają, co też się o nich mówi, zaś inne nie potrafią się obejść bez ciągłej manifestacji swych przekonań? Odpowiedź jest prosta - ci pierwsi, gdy coś im się nie podoba, zaznaczą to, owszem, ale będą też bronić własnych przekonań, a zarówno atak jak i obronę będą potrafili uargumentować (i ani razu nie wykorzystają przy tym słów „komercja”, „ambitna”, „głęboka” i ich pochodnych), ci drudzy zaś... cóż, powiedzmy, że zachowają się zgoła odmiennie, aby nie tracić czasu na rozpisywanie się nad wyjątkowo mało skutecznymi sposobami wymuszania swoich racji.
To dobry moment, by zacytować frazę, ukochaną przez wszystkich nie potrafiących w jakikolwiek sensowny sposób obronić swego zdania. Mowa rzecz jasna o słynnym „O gustach się nie dyskutuje”. Na zdrowy chłopski rozum - gdyby nie dyskutowało się o gustach, to jedynym tematem rozmów zostałaby pogoda. O gustach dyskutuje się zawsze i wszędzie, i rację przyznam zawsze temu, kto potrafi UDOWODNIĆ, że to, co mu się podoba, jest dobre. Niestety, mangowcy (nie tylko oni, ale to nimi się tutaj zajmujemy), wysługując się tym nędznej jakości cytacikiem ucinają wszelkie dyskusje i ogłaszają swą wygraną nad przeciwnikiem. Nawet jeśli któryś z takowych osobników stara się bronić, nie wychodzi mu to najlepiej i osaczony przez „przeciwników” po prostu rzuca magiczne zaklęcie „de gustibus non disputandum est” i już sądzi, ze w ten sposób rozwiązał wszelkie wątpliwości. Otóż nie - nie rozwiązał w ten sposób nic, a jedyne, co udowodnił to to, ze dyskutant z niego jak ze mnie Barysznikow.

Czego więc muszą się nauczyć biedni, nietolerowani, skazani na banicję mangowcy, by poprawić swą sytuację i wreszcie uświadomić sobie, że czas na zmiany? Jakie nauki powinni wyciągnąć z powyższego dość długiego wykładu? (sam dopiero zauważyłem, że ciut większy niż zakładałem mi wyszedł)
To już pozostawiam jako temat do rozważań. Być może po raz kolejny naiwnie liczę, że moja walka z wiatrakami jednak odniesie jakiś skutek (bo powyższe kwestie powtarzałem już co najmniej dziesiątki, jeśli nie setki razy, na przestrzeni lat), ale choć nadzieja matka głupich, to głupi ma zawsze szczęście.

Powyższy art sponsorowaly dwa Red Bulle, Lipton w trójkątnej torebce, Palookaville, Subliminal Verses, cała dyskografia Wieszcza i literka Y.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Martyrologia stosowana

michio [217.8.190.*], 02.12.2004, 01:53:13, oceny: +0 -0

Właśnie - net. Internet jest tak specyficznym środkiem komunikacji, że każdy chojrak może poudawać wielkiego znawcę i inteligenta.

Celne podsumowanie całości.