Teksty: Polska mentalność a konwenty M&A

„Ssie jak Mokon, ciasny jak Echicon, mokry jak KoneCON, ciemny jak Balcon…”. Za parę lat z tego się zrobi iście ogniskowa piosenka, którą mangowcy będą wyśpiewywać zaśmiewając się przy tym donośnie na wspomnienie o każdym wymienionym konwencie. Wszyscy dobrze wiemy, co się mówi o naszym narodzie — polskim, nie japońskim. Polak lubi wypić wódkę, dobrze pojeść i ponarzekać. Mówi się też o złodziejstwie, ale myślę, że to akurat mniej istotna kwestia. Nie wiem czy taki temat był już poruszany na łamach acp czy w innym miejscu. Narzekanie, wieczne, już do wyrzygania obrzydłe malkontenctwo. Kwestia jest na tyle ważna i na tyle mną po raz kolejny (choć tym razem mocniej) wstrząsnęła, że postanowiłem się z wami podzielić przemyśleniami i rozpocząć jakąś dyskusję, choć może ten tekst przejdzie bez echa. Ten wierszyk, który się tworzy ostatnio w zaskakującym tempie, nie jest dobrym przykładem „narzekalności” mangowców, aczkolwiek pokazuje, że lubimy się ponabijać z tego. I o tym będzie pierwszy akapit tekstu na temat mentalności polskiego mangowca.

„Ssie jak Mokon”. Od tego się rozpoczyna nasz słodki wiersz. Przez to też odnoszę wrażenie, że jest moda na przyczepianie takich łatek o wydźwięku negatywnym. Na Mokonie nie byłem, choć podobno faktycznie ssał jak mały Pikachu Eskimosowi na Hawajach. Ecchicon z kolei nie był dla mnie wcale bardziej ciasny od wielu innych konwentów. Cóż, zawsze uważałem, że mangowcy są raczej przyzwyczajeni do ekstremalnych warunków (sam na Porytkonie 2 spałem w szafie i było mi dobrze). No ale nic. Ecchiconowi łatka została szybko przypięta i tak powoli się zaczął z tego wytwarzać dobry żart słowny. KoneCON, jeśli dobrze zgaduję, dostał taką a nie inną łatkę z powodu pogody — na pewno to nie jego wina. Balcon zaś z powodu problemów z zasilaniem, które trochę rozłożyły konwent. Nie mnie oceniać na ile to wina orgów. To, co jest w tym ważne, to to, że mangowiec dziś wyciąga brudy konwentów. Nie doceniamy czyjejś pracy. Lepiej zauważyć potknięcia. Gdyby każdy mógł spróbować organizacji w pełnym znaczeniu tego słowa to by się przekonał co to jest ból. To nie takie proste. Należy zauważyć, że konwenty stały się dużymi imprezami. Konwent to impreza masowa, która potrzebuje ludzi jako gwarancji zwrotu kosztów. Osobiście mnie nie dziwi szeroko zakrojona kampania reklamowa jakiegoś konwentu, nawet jeśli on taki wspaniały później nie jest. Za to ci, którzy faktycznie są blisko tematu mogliby trochę pomóc — mniej narzekać. Gdyby ktoś zrobił Narzekaniecon, którego tematem przewodnim byłoby narzekanie… to jestem pewien, że zebrałby później świetne opinie. Na obronę narzekających oczywiście muszę dodać, że jest to także żart, tak jak dowcipy o murzynach

Ale jest też inna kwestia. Mianowicie to, kiedy naprawdę zaczynamy poważnie narzekać. Nie było jeszcze konwentu, na którym się nie spotkałem z dużą i wcale niekonstruktywną krytyką. Zazwyczaj to wygląda tak, że orgowie pomimo sprzeczek, starają się mniej lub bardziej koordynować swój konwent, zaś ludzie, którzy albo uważają swój panel/konkurs/cokolwiek/miejsce do spania za najważniejsze na całym konwencie, albo po prostu nic nie robią narzekają. Bo zawsze coś nie pasuje. A uważam, że to jest piękne w fandomie, że ciągle wielu ludzi się zna i jeszcze więcej poznaje. Że tworzymy jakiś rodzaj rodziny. To prawda, że trochę nas przybyło, ale ciągle tworzymy (a przynajmniej powinniśmy tworzyć) zgraną grupę. Wiem, że już teraz się rodzi coś takiego jak tęsknota za starymi konwentami, ale wspomnienia są zawsze piękne. Tylko czemu nie możemy docenić tego co mamy? Irytują mnie ludzie, którzy tylko narzekają na coś na konwencie. Cały czas oddzielam narzekanie od tzw. konstruktywnej krytyki. Bo zazwyczaj cieszy nas miła atmosfera na konwentach. Fakt, że łatwo poznać ludzi. Że się nawiązuje masę znajomości. Że przez chwilę żyje się pięknem tego wydarzenia. Ale pamiętajcie, że prawdopodobnie fandom w Polsce kiedyś osiągnie taki status, że będą organizowane imprezy przypominające zachodnie expo. Jakaś wielka hala, wystawcy, parę atrakcji i ogólnie biznes. Wtedy może całkowicie zaniknąć atmosfera, która teraz tworzy z nas jedną wielką rodzinę.

A już zaczęły się narzekania. Zaczęło się dzielenie na grupy. Przecież widać wyraźnie, że potworzyły się stronnictwa, które zaczynają ze sobą konkurować i niestety nie tylko. Zawsze znajdą się ludzie, którzy poprą to lub inne stronnictwo. To prawie jak z partiami politycznym w kraju. Część za tą, część za tamtą… ale przecież każdy jest Polakiem. I może takie prawa rynku, cholera, chyba nawet ewolucja na tym polega. Tylko że czasami zapominamy co nas łączy. Łatwo jest zgnoić czyjąś pracę. Sam organizuję małe CafeCony — są to dosłownie miniaturki konwentów, gdzie już także odczułem narzekanie nie będące konstruktywną krytyką. A załóżmy, że zastanawiam się nad organizacją konwentu? Dla kogo ja mam go robić? Dla ludzi, którzy przyjadą a później obrzucą go błotem? Pieniądze, które zaczęły krążyć w fandomie, choć są duże, to nie są zapewne astronomicznymi zarobkami. Więc skoro ciągle robimy coś dla ludzi, to ja nie wiem czy chcę, aby to zostało później zrównane z ziemią.

Orgowie ciągle popełniają masę mniejszych i większych błędów. Jak już wspomniałem wcześniej, postawienie konwentu, prowadzenie portalu dotyczącego m&a, prowadzenie jakiejkolwiek działalności związanej z m&a często wiąże ze sobą pustą krytykę. Naród polski faktycznie narzeka — czuje, że jak się wynarzeka to będzie w końcu lepiej, choć i tak już jest lepiej. Tak będzie zawsze. Czy dopadnie to nasz fandom? Już dopadło. Taka mentalność Polaka. Ale chciałbym, żeby znaleźli się ludzie gotowi do konstruktywnej krytyki i jednocześnie gotowi z uśmiechem na twarzy pomagać przy organizowaniu naszego światka m&a. Trochu takich znam, choć i oni potrafią sobie pozatruwać życie. Niech będzie, że dotyczy to starszych mangowców. Ci, co coś robią, narzekają na siebie samych, a ci, co po prostu są i coś tam od czasu do czasu pomagają, narzekają na ogół organizacji. Jaki w ogóle ostatnio konwent nie został wyśmiany? Magni VII? Sam nie wiem. Świetnie wspominam HAX-1 za ciekawy klimat — bardziej rodzinny. W moich wspomnieniach na pierwszym miejscu plasuje się Hidecon z 2004, gdzie była świetna atmosfera… i nie było gdzie spać! I pomimo tego było cudownie. Ale w zasadzie odkąd pojawiam się na konwentach, pamiętam, że tylko Teleport 2008 mi totalnie nie przypadł do gustu, ale to nie do końca był konwent tylko dla nas.

Wiadomo także, że twórcy czegokolwiek we fandomie m&a często robią to dla wielu, wielu ludzi. I ciągle zdarzają się duże błędy organizacyjne i ciągle się czegoś uczymy. Nie da się zrobić konwentu idealnego. To kwestia oczekiwań. Ale zamiast narzekać, powinniśmy nad tym wspólnie popracować. Za darmo, od fanów dla fanów.

Jeszcze jeden aspekt. Wczoraj wracałem z Balconu pociągiem z Chorzowa do Katowic. Jechała ze mną grupka młodszych mangowców — około 10 osób. Narzekali na wszystko. Przez cosplay, bal i koncert, po panele i konkursy, pogodę i prąd, wszystko… Narzekali dla pustego narzekania? Bo wiem, że wracali uradowani i dobrze wybawieni.

Ach, zapomniałbym jeszcze o tym, co się dzieje po konwentach. anime.com.pl jest najlepszym wskaźnikiem mentalności polskich mangowców. Tysiące minusów, tysiące narzekań, lecą ciężkie słowa, ludzie patrzą tylko od swojej strony. Pod tym względem komuna była dobra… „a ty co zrobiłeś dla Imperium?”. No właśnie? Jak wiele ty zrobiłeś? Czy tylko czekałeś by zobaczyć czego nie zrobili organizatorzy?

Podsumujmy. Ten tekst jest przydługawy i przynudnawy. Nigdy nie uważałem się za pisarza jakiegokolwiek. Chciałbym jedynie zwrócić uwagę na opisywany problem tym, którzy go nie widzą, a jest takich wielu. Ciągle tworzymy specyficzną małą grupkę fanowską, gdzie są bardzo silne więzi między uczestnikami. Dobrze się ze sobą czujemy. Rozwijamy się i staramy się przyjąć nowych członków. To droga ewolucji wszystkiego. Szanujmy to trochę. Bo wiecie co? Może narzekacie, bo, gdy po dwóch dniach konwentu, gdy po rozmowie z fandomowym znajomym, po wyłączeniu strony acp wracacie do „szarego, smutnego, realnego” świata i narzekacie, na to, co było piękne, by nie myśleć, że tak było, a teraz nie jest. Świat m&a jest bogaty i pełen perspektyw i nowych znajomości. Ale sam z siebie się nie utrzyma. A ja nie wiem, ile ludzie jeszcze będą mogli działać dla ogólnego niezadowolenia po co drugim konwencie. Coachowi już odstają uszy, Baloo wyłysiał, Yenowi rośnie guz na czole bo ciągle z chustą lata, Had biega w sukni ślubnej, ale jej to się już dawno poprzestawiało, a Kwaka aparat powoli sam zaczyna robić fotki. Ludzi takich jak ci, których wymieniłem i którzy od lat coś robią dla fandomu, jest wielu. Święci to oni zdecydowanie nie są, ale coś robią. I nie narzekają (no poza Had, ale ona ma to we krwi). Więc mniej narzekania, a więcej pracy.

I tym akcentem kończę te wypociny. Nie wiem czy to się do czegokolwiek nadaje. A tak szczerze, to zauważyliście, że cały ten tekst jest moim narzekaniem? xD Choć może trochę bliżej mu do konstruktywnej krytyki.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Polska mentalność a konwenty M&A

Grisznak [*.satfilm.net.pl], 21.07.2009, 23:59:32, oceny: +0 -0

Jeżu kolczasty... godzinę temu wysłałem Joemu tekst w podobny deseń.