Tokyo Mew Mew – tom 1

Mai Takeru

Rysunki: Mia Ikumi
Scenariusz: Reiko Yoshida
Liczba tomików: 7
Wydawca w Polsce: J.P.F.

Główną bohaterką tej historii jest niejaka Ichigo Momomiya, różowowłosa 12-latka. Nasza Ichigo podkochuje się w szkolnym koledze o nazwisku Aoyama (jego imię jest dla czytelników tajemnicą, niestety ^_^). Pewnego dnia umawia się z nim na randkę (chyba mogę to tak nazwać...) w muzeum. W tymże też muzeum dochodzi do trzęsienia ziemi, dzięki któremu Ichigo zyska kocie zdolności (i wygląd), będzie walczyć z kosmitami, pracować w kawiarence oraz współpracować z innymi „wojowniczkami walczącymi o sprawiedliwość”. Razem dziewcząt jest pięć (w tomie 1 poznajemy dokładniej tylko trzy z nich), a każda ma w sobie geny innego zwierzęcia zagrożonego wyginięciem. W komiksie tym, jako że jest to ewidentne shojo, nie moglo zabraknac Tego Okropnego Faceta Do Którego Mimo Wszystko Czuję Miętę. _-_ W „TMM” jest to imć Ryo Shirogane.

No właśnie, w tym momencie wypadałoby pokrótce przedstawić osoby występujące w tej mandze (pierwszym tomiku). A więc:

Ichigo Momomiya – słodka, słodka i jeszcze raz słooodka osóbka beznadziejnie zakochana w swym koledze. Ichigo stara się zwrócić na siebie uwagę Aoyamy, ale, cóż... Chłopak nie jest zbyt pojętny ^_^ Panna Momomiya jest dość strachliwa, ale jeśli chodzi o coś dla niej ważnego, to żadne chimery jej nie straszne. Stara się ze wszystkimi zaprzyjaźnić. Ma w sobie geny kota iriomote.
Minto Aizawa – raczej zarozumiała dziewczyna, bardzo bogata i, niestety, nieprzyjemna dla Ichigo. Ćwiczy taniec i jest w tym naprawdę dobra. Wydaje się, że najbardziej lubi swojego psa, który nazywa się Miki (co za oryginalność *.*). Ma cechy loreczki białogardłej.
Retasu Midorikawa – przez tę dziewczynę przemawia skromność i dobroć. Ciągle dręczona przez koleżanki, nie zraża się tym i dalej kroczy obraną ścieżką życia. Tak naprawdę jest samotna i zagubiona, więc bardzo chętnie nawiązuje kontakt z Ichigo. Do jej ciała wniknął morświn bezpióry.
Ryo Shirogane – głównie przez tego chłopaka całe zamieszanie. Ryo razem z kolegą, Keiichiro, postanowił przeprowadzić pewien eksperyment, w wyniku którego Ichigo stała się „bronią biologiczną”. Ten licealista jest nie tylko bogaty, ale także dość pewny siebie, a nawet nietaktowny. Wydaje się, że niespecjalnie obchodzi go, co czuje Ichigo. Tajemnicza postać.
Keiichiro Akasaka – trudno powiedzieć o nim coś ponad to, że jest przyjacielem Ryo i kryptozoologiem (badaczem tajemniczych zwierząt, np. Nessie, Yeti, itd.). Bardzo uprzejmy. No, i to by było na tyle. _-_
Aoyama – ukochany Ichigo. Ma lekkiego świra na punkcie ekologii, więc jeśli wychodzi gdzieś z Ichigo, to do muzeum zwierząt, zoo, itd. *.* Ot, taka ciapa. ^_^ W sumie dosyć zabawny.

Komiks czyta się z prawdziwą przyjemnością, nie powiem. Humor, wątki miłosne, magia (czy raczej nauka w służbie ludzkości ^_^) i przede wszystkim słodycz robią swoje. Wprawdzie nie zakochałam się w „Tokyo Mew Mew” od pierwszego wejrzenia, ale cóż... Od czego jest drugie wejrzenie? ^_-

Graficznie manga jest bardzo dobra. Projekty postaci są urocze i łatwo je rozpoznać, a Ichigo dysponuje całkiem dużym zbiorem minek wyrażających skrajne emocje. Napisałam „bardzo dobrze”, ale nie „celująco”. Niestety, autorce zdarza się umieścić kilka niedopracowanych obrazków, czasem postać ma nienaturalnie grube ramię czy nogę. Oczywiście te drugie błędy na pierwszy rzut oka są niezauważalne, ale po głębszym przyjrzeniu się szacie graficznej wychodzą na światło dzienne różne niedociągnięcia. Cóż, w końcu Mia Ikumi sama zastrzega, że jest to jej pierwsza manga po rocznej przerwie.

Ach, właśnie – w „TMM” mnóstwo jest komentarzy odautorskich. Czytelnicy dowiadują się, kto jest odpowiedzialny za scenariusz, kto za techniki użyte w komiksie, itd. Podobnie jak np. Arina Tanemura (którą ubóstwiam), Ikumi-sensei raczy nas mini-komiksami ukazującymi pracę nad mangą. Jest to bardzo sympatyczne!

Jeśli natomiast chodzi o polską wersję, to tłumaczenie jest bez zarzutu. Tłumacz zdecydował się włączyć do komiksu młodzieżowe skróty i wyrażenia (np. kolo, sam se to zrób, soraski, itd.). Właściwie to dobrze, ale mnie akurat czasami drażniły takie słowa w ustach słodziuchnej Ichigo. Cóż, pewnie nie jestem przyzwyczajona, i tyle. Jakość wydania jest proporcjonalna do niższej ceny (12,95 zł). Czyli – kolorowe ilustracje są w skali szarości i nie ma obwoluty. W sumie trochę szkoda, lecz trudno – za takie pieniądze to się opłaca. Mam nadzieję, że wydawnictwo E. weźmie przykład z J.P.F.-u i także zaniży ceny swych komiksów (oj, wątpię, wątpię...).

Co mogę napisać na koniec? Polecam "Tokyo Mew Mew" wszystkim miłośnikom słodkiego shojo i magical girls - nie będziecie żałować! Pozostali natomiast mogą sobie tę serię odpuścić, gdyż zbyt oryginalna nie jest... Rzekłam.

Dodaj do:

Zobacz także

Powiązane tematy: JPF, Tokyo Mew Mew.

Nasze publikacje:

Z tą publikacją nie są jeszcze powiązane żadne sznurki.

Dodaj sznurek

Ocena

Wystawiać oceny mogą tylko zarejestrowani użytkownicy.

4,20/10 (5 głosów)

Komentarze

Ilość komentarzy: 26 dodaj

REKLAMA

[1] Re: Tokyo Mew Mew – tom 1

Yoghurt [*.neoplus.adsl.tpnet.pl], 23.07.2005, 17:04:14, oceny: +1 -0

Ani słowa o sałatowych kastanietach?