Teksty: Uczymy się japońskiego?

Widząc wokół siebie te pełne zachwytu okrzyki: „ach! och! japoński!”, postanowiłam napisać, co wynika z moich skromnych obserwacji w światku fanów mangi i anime. Jako zagorzała fanka języków obcych w ogóle przypatruję się możliwościom nauki tychże i ze zdumieniem stwierdzam, iż, jeśli tylko się komuś zamarzy – nauczyć się zawsze można.

Fanem anime być – to oczywiście ubóstwiać ulubionych twórców, seiyuu, kompozytorów i znać cała listę płac z każdego anime (joking :P). Tak sobie myślałam, że skoro ludzie lubią ten japoński nurt komiksu i animacji będą także, całkowicie naturalnie, lubili także język japoński. Och, jakże się myliłam! Lata spędzone na poznawaniu mentalności społeczeństwa fanowego potrafiły pokazać mi rzecz wręcz odwrotną!

Po króciutkiej recenzji kursu w Tarnowskich Górach z komentarzem, iż każdy fan marzy o nauce japońskiego, nie mogłam się nie uśmiechnąć z politowaniem. Otóż, nie każdy fan koniecznie chce znać japoński. Bo on ma tłumaczenie i jest szczęśliwy. Nie zniesie jednak przywitania po japońsku, podziękowania, lub jakiegokolwiek innego wyrażenia, bo po prostu japońskiego nie lubi. Paradoks, ale jakże częsty wśród fanów... I czyż nie jest tak chociażby z językiem angielskim? Wokół nas jest go pełno, zwłaszcza w telewizji. A jednak są ludzie szczerze go nienawidzący, mimo, iż są zagorzałymi fanami twórców z krajów anglojęzycznych.

Skupmy się jednak na fanach, którzy deklarują ogromną chęć nauki tego, jednego z ciekawszych języków świata. Chociaż japonistów w naszym kraju mnoży się ostatnio dużo i sama znam kilku, którzy wspięli się wysoko, lub też na pewno wejdą na szczyty, to jednak duża ilość fanów trąci lenistwem, czy też wygodnictwem, albowiem narzekanie, jak to nie ma warunków do nauki to bzdura. W większych miastach organizowane są kursy, w mniejszych poczta też działa i zawsze kurs można pocztownie zamówić, że o tysiącach samouczków i świetnej książce do gramatyki japońskiej, słynnej w gronach przyszłojaponistycznych nie wspomnę. Warunki teraz są, chociaż wielu może westchnąć – kasa. No właśnie, odwieczny wróg młodzieży. Ale jeśli się chce, jeśli bardzo się chce, można sobie poradzić. Trzeba tylko czasem umieć dokonać wyboru – kolejne parę tomów mang, czy może odłożyć na jakiś samouczek? (osobiście uczę się z kursu ESKK, plus anime, plus stronki internetowe). Zatem, jeśli już dokonaliśmy wyboru i chcemy się uczyć zacznijmy od najprostszej rzeczy: anime. W anime mnogość wyrażeń i zwrotów codziennych to wielka skarbnica wiedzy. Po opanowaniu, romaji lub jedynie kana pozwolą nam pospisywać sobie co częściej użyte wyrażenia i powtarzać je, gdy będziemy mieli na to czas. Akiramenai – jak mawiała Usagi Tsukino.

Nauka oryginalnych tytułów też bardzo pomaga. Większość fanów nie skojarzy, co to „Omoide poro poro”, czy „Mimi wo sumaseba”, bądź „Gunnm”, za to będą wiedzieć co to za filmy, prawdopodobnie, po zobaczeniu angielskich tytułow: „Only yesterday”, „Whisper of The Heart” i „Battle Angel Alita”. Pozwolę sobie na niewielką dygresję i opisanie małej scenki z jednego z konwentów. Na konkursie wiedzy o m&a delikwent został spytany, jak po japońsku brzmi tytuł: „The Cat Returns”. Delikwent, ku memu najszczerszemu zdziwieniu i zaskoczeniu – nie wiedział. Organizator konkursu zaś nabawił mnie spodków zamiast oczu, wymawiając tytuł źle. Oczywiście chodzi o „Neko no Ongaeshi”, czytane bardzo często, cholera wie, czemu, jako: „Neko no onageshi”. Nie wnikam czemu, jednak jest to dla mnie niezgłębioną tajemnicą, czemuż to fan anime i mangi nie zna tytułu oryginalnego popularnych serii, bądź kinówek. Znajomość oryginalnych tytułów oraz słów w nich zawartych pozwoli nam na: poszerzenie pola poszukiwania informacji o danym tytule, często właściwemu zrozumieniu, co autor miał na myśli, oraz zapamiętania kolejnych wyrażeń.

Zastanawia mnie również, czemu często na konwentach fani reagują jak oparzeni na zwykłe „konnichi-wa, ogenki desuka?” czy też znane z anime: „sugoi”, lub, nie szukając daleko: „kusoo”, albo: „baka” (kojarzone najczęściej z nazwą konwentu li i jedynie). Z jednej strony krzyki: nie chcemy dubbingu! Z drugiej zaś: my chcemy polskie tłumaczenie! Mów po polsku, tu Polska! (odpowiedź na jedno z moich: konnichi-wa na konwencie). Albo ja czegoś nie łapię bom za stara, albo klaruje się nam syndrom: nie mogę, bo mi się nie chce. Talentu fanom zarzucić nie można, albowiem niemal idealnie naśladują śpiewane słowa w karaoke. Skąd zatem ta męczeńska mina u niektórych i alergiczna wręcz reakcja na słowo wypowiedziane w języku japońskim? Jedni cierpią, bo wydaje im się, że trzeba mieć górę kasy, by nauczyć się japońskiego, inni zaś muszą przeżywać okropne męki słuchając japońskiego w anime. Jednym słowem – w pełne żalu westchnięcia: och, też bym chciał/a się uczyć nie bardzo wierzę. Prędzej poprawiłabym takiego kogoś: och, chyba bardzo chcesz UMIEĆ. Umieć a uczyć się to dwie różne rzeczy i niektórym warto by o tym przypomnieć... Zanim zaczniemy zazdrościć japonistom, że spełniają niemożliwe marzenie, albo będziemy po nocach płakać, że nie mieszkamy w tym, czy innym mieście, gdzie jest kurs, zastanówmy się, czy nie jest to takie niemożliwe.

Reasumując ten króciutki tekścik pozwolę sobie zadać pytanie: doshite? Możliwości jest wiele. Jeśli bardzo się chce. Nie wszyscy jednak fani marzą o japonistyce i takie przekonanie jest błędem. Oczywiście nikt nikogo za to nie karze, ale najpierw darcie się, że „ja chcę Hauru w oryginale!” a potem wykrzywianie się na najprostszy komentarz po japońsku uważam za sprzeczność i dziwne zmanierowanie fanów. Minna-san, nihongo benkyoo shimashoo!

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Uczymy się japońskiego?

Dairi [*.comnet.krakow.pl], 28.08.2005, 16:14:45, oceny: +0 -0

Osobiście nie spotkałam ze zjawiskiem alergicznego reagowania na japoński, ale moze to dlatego, że moi mangowi znajomi to tłumacze anglo-,niemiecko-,francusko- i nawet japońskojęzyczni ;)