Recenzje: Final Fantasy VII: Advent Children

Film „Final Fantasy VII: Advent Children” oparto na kanwie siódmej części gry z cyklu „Final Fantasy”. Interaktywny pierwowzór już w momencie swojej premiery został okrzyknięty znakomitym, a przez lata, które upłynęły od tego czasu zdobył sobie liczną rzeszę gorących zwolenników. To głównie oni czekali na wielokrotnie przekładaną premierę „Advent Children”. Czy cierpliwość została nagrodzona? Czy film może zainteresować osoby, które nie grały w grę?

Uwaga! Recenzja zawiera skromne, acz istotne informacje na temat fabuły gry „Final Fantasy VII”. Jeżeli planujesz w nią zagrać, co gorąco polecam przed obejrzeniem filmu, w trosce o własną satysfakcję nie czytaj dalej.

Wydarzenia przedstawione w filmie rozgrywają się w dwa lata po tych znanych z gry. Po pokonaniu Sephirotha drużyna rozeszła się, bohaterowie powrócili do swoich poprzednich zajęć. Cloud wraz z Tifą osiedli Midgar, gdzie mieszkają z grupką sierot. Cloud z żołdaka przebranżowił się w posłańca – prowadzi firmę kurierską. Sytuacja jest jednak daleka od happy endu: kwitnąca niegdyś planeta jest w dużej części zniszczona, a ludzie cierpią na chorobę zwaną geostigma wywoływaną przez cząstki Jenovy w Strumieniu Życia. Na geostigmę choruje także Cloud, którego dodatkowo trawi poczucie winy po śmierci Aeris.

Fabuła nabiera rozpędu wraz z pojawieniem się androgynicznego schwarzcharakteru imieniem Kadaj. Wraz z dwoma podobnymi sobie towarzyszami zmierza do odzyskania Jenovy, którą uważają za swoją matkę. W swych poszukiwaniach naturalnie trafiają na Clouda i szybko wchodzą z nim na wojenną ścieżkę porywając dwoje jego młodocianych podopiecznych. Ponadto kradną jego materie, co czyni ich zbyt potężnymi, by Cloud mógł sam sobie z nimi poradzić. Na szczęście w tej godzinie potrzeby dawni druhowie nie zostawiają go samego.

Mniej więcej tyle widz dowiaduje się w pierwszych kilkunastu minutach ponad półtoragodzinnego filmu. O ile dla osób, które na „Final Fantasy VII” starły na proszek pada tudzież klawiaturę to dość by ułożyć fabułę w sensowną całość, to podejrzewam, że pozostali widzowie będą się czuć zagubieni. Kolejne minuty przynoszą więcej pytań i zero odpowiedzi. Pełno jest aluzji do wątków i postaci z gry, które dla postronnego widza będą niezrozumiałe, jak choćby to, kim jest Rufus i dlaczego Cloud jest mu raczej niechętny lub o co chodzi z tym wielkim potworem, który pojawia się znikąd na skinienie ręki Kadaja. Ewidentnie świadczy to o tym, że „Advent Children” adresowane jest do graczy, a nie do ogółu widzów.

Niestety, znajomość gry także nie pozwala docenić fabuły filmu, ponieważ na tle pierwowzoru wypada ona blado. Nieprzekonująco prezentuje się wątek katharsis głównego bohatera: Cloud zbyt łatwo otrzymuje upragnione wybaczenie, jego „jakość” wydaje się nieadekwatna do moralnego ciężaru, który dźwiga na barkach. Ponadto ginie ono w gąszczu pojedynków, które zdają się być esencją filmu. Szkoda również, że zmarginalizowano rolę pozostałych bohaterów. Nie mogę się wręcz oprzeć wrażeniu, że z wyjątkiem Tify, wszyscy pozostali członkowie drużyny zostali wprowadzeni do filmu wyłącznie na potrzeby scen walki. W końcu pomysł z reinkarnacją Sephirotha w finałowej walce jest w moim odczuciu równie błyskotliwy, co patent z jajkami Critersów przypadkowo ocalałymi na końcu każdej części filmu o przygodach tych stworzonek. „Final Fantasy VII” jako gra stanowiła znakomicie zamkniętą całość, a filmowa kontynuacja sprawia wrażenia napisanej na kolanie i doczepionej na siłę. Zapewne duże znaczenie ma fakt, że kilkadziesiąt godzin interaktywnego obcowania z bohaterami, sterowanie ich poczynaniami i dzielenie ich trosk pozwalało na większe utożsamienia się w z nimi, a co za tym idzie mniej krytyczną ocenę fabuły. Jednak takim samym faktem jest to, że film od strony fabularnej podobał mi się mniej niż gra.

Mimo to obejrzałem „Advent Children” z przyjemnością, przede wszystkim dlatego, że skutecznie ożywia miłe wspomnienia z kilkudziesięciu godzin spędzonych nad grą. Fajnie jest ponownie zobaczyć wszystkich bohaterów, usłyszeć znajome motywy muzyczne, odświeżyć w pamięci historię walki z Sephirothem. Wbrew moim obawom, w odnowieniu znajomości z bohaterami nie przeszkadza fakt, że wyglądają inaczej niż w grze. Tam byli przedstawiani w konwencji super deformed, zaś w filmie zdecydowano się na fotorealistyczną i anatomicznie poprawną grafikę komputerową. Po namyśle wydaje mi się to lepszym wyborem, styl super deformed chyba nie licowałby z zamierzoną powagą scenariusza. Film jest pełen smaczków kierowanych do graczy, od drobiazgów takich jak melodyjka w telefonie Loza (w grze te fanfary towarzyszyły wygranemu pojedynkowi) po widowiskową scenę walki całej drużyny z Bahamutem (jeden z najpotężniejszych potworów przyzywanych w grze). Cała fabuła jest podporządkowana oczekiwaniom graczy, dlatego też przeważają w niej sceny walki przeplatane enigmatycznymi dla postronnego widza dialogami. Chęć zmieszczenia w filmie jak największej ilości „smaczków” niestety źle wpłynęła na logikę scenariusza, chociażby wspomniana scena walki z Bahamutem, choć zapiera dech w piersiach, to jednocześnie wykazuje bliskie pokrewieństwo z „bonusowymi scenami prysznicowymi” – jest nieuzasadniona z punktu widzenia rozwoju wydarzeń, a filmie znalazła się jedynie ku uciesze widzów. To zdaje się potwierdzać informację, że pierwotnym zamiarem twórców „Advent Children” było stworzenie czegoś w rodzaju teledysku z określonymi scenami z gry, a dopiero później projekt wyewoluował w pełnometrażowy film.

Atutem „Advent Children” jest także oprawa wizualna. Wprawdzie jakość animacji w stosunku do starszego o cztery lata „Final Fantasy: The Spirits Within” różni się co najwyżej minimalnie, a obecnym czołowym osiągnięciom ustępuje, to jednak w większości ujęć nie razi sztucznością i ogląda się je z przyjemnością. W szczególności cieszą oko takie drobiazgi jak faktura różnych materiałów, interakcja postaci z otoczeniem, czy to jak ubrania układają się na ciele. Zastrzeżenia mam do scen zbiorowych, w których widać, że postacie z trzeciego planu są wymodelowane z mniejszą szczegółowością i poruszają się mniej naturalnie. Ponadto mimika postaci także trąci plastikiem, na szczęście nie na tyle by nie można na to przymknąć oka. Z kolei uśmiech może wzbudzić wychuchana fryzura Clouda delikatnie powiewająca podczas jazdy na motocyklu z zawrotną prędkością, jednakże to akurat można wrzucić do jednego worka z przeczącymi prawom fizyki ogromnymi mieczami i wielometrowymi skokami, którą są ogromnymi zaletami filmu. Jeśli już o tym mowa to za choreografię walk należą się autorom duże brawa, wyglądają one po prostu rewelacyjnie. Znane z gry ataki zostały znakomicie przeniesione do filmu. Postacie latają, wymachują ogromnymi mieczami, przebijają ściany, generują świetliste wyładowania i choć przeczy to wszelkiej logice to przyjmuje się to bez mrugnięcia okiem. Twórcy znakomicie wykorzystali możliwości animacji komputerowej, wirtualna kamera filmuje niewyobrażalne w normalnym filmie ujęcia, zaskakujące perspektywy i szybkie najazdy dodatkowo dynamizują obraz, zaś szerokie ujęcia podkreślają ogrom i majestat wybranych scen. Majstersztykiem pod tym względem są pojedynek Tify i Loza oraz wspominana już drużynowa walka z Bahamutem – to po prostu trzeba zobaczyć. Warto też przyjrzeć się wirtualnej scenografii i rekwizytom. Duże wrażenie zrobiła na mnie pomysłowość w projektowaniu detali, takich jak broń i inne gadżety używane przez bohaterów, w szczególności modułowy miecz Clouda.

Na osobną pochwałę zasługuje oprawa muzyczna. Osoba Nobuo Uematsu – etatowego kompozytora muzyki do wszystkich produkcji spod szyldu Final Fantasy – jest gwarantem kompozycji najwyższej próby i nie inaczej jest w tym wypadku. Muzyka w filmie jest bardzo zróżnicowana gatunkowo, kameralne aranżacje fortepianowe przeplatają się z ostrą muzyką gitarową, monumentalnymi kompozycjami na orkiestrę i chór oraz muzyką elektroniczną. Zawsze jednak znakomicie pasuje do obrazu, choć czasami dobór tła muzycznego bywa zaskakujący, czego najlepszym przykładem jest wspomniana powyżej scena walki Tify z Lozem, której zamiast zwyczajowej w takich wypadkach muzyki gitarowej towarzyszy fortepian solo. Efekt jest cudowny, widowiskowa sama w sobie scena dzięki fortepianowi zyskuje pierwiastek sztuki i działa wręcz hipnotycznie – ja obejrzałem ją już kilkanaście razy. Co więcej, nawet bez obrazu kompozycje Nobuo Uematsu potrafią oczarować, płyta z muzyką z „Final Fantasy VII: Advent Children” zasługuje na osobną rekomendację.

W ocenie filmu jako całości trzeba wziąć pod uwagę fakt, że jest on adresowany do graczy w „Final Fantasy VII”, a nie do ogółu widzów. Dla osoby nie mającej styczności z grą „Advent Children” może stanowić tylko miłą pożywkę dla zmysłów wzroku i słuchu, choć najprawdopodobniej niezrozumiała i niezbyt logiczna fabuła przesądzi o negatywnej ocenie filmu. Dlatego ze swej strony polecam odłożenie filmu na później, a zainteresowanie się grą, która pod wszględem fabuły i przyjemności obcowania bije film na głowę. Dopiero jeśli gra przypadnie wam do gustu to warto wrócić do filmu. Natomiast dla weteranów siódmej odsłony „ostatecznej fantazji” film będzie świetną okazją do odświeżenia wspomnień i jako taki jest produkcją godną polecenia.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Final Fantasy VII: Advent Children

Gargoyle [*.60.jawnet.pl], 14.01.2006, 08:12:39, oceny: +0 -0

tl;dr, ale jakim to niby "obecnym osiagnieciom" ustepuje? Appleseed? Madagascar?