Recenzje: Arigato #1 na bardzo gorąco

Blog Entry:
O barbarzyńskiej godzinie obudził mnie donosiciel i kazał na śpiąco dźwigać 22 kilową pakę.
Chwila wysiłku, nóż i Aligator #1 wpada w moje ręce. Nie spodziewałem się, że to nie jedyny sen, który Arigato przerwie...

Po miesiącach karmienia się strzępkami, podglądami, przykładowymi kadrami, plotami, czy informacjami które „znam ale nie znam” przyszło mi wreszcie zobaczyć dzieło finalne. Cięcie noża, zapach farby drukarskiej uderza mnie w nos. Pierwsze wrażenie — okładka, jakaś taka... neutralna... Nie wiem, czy to przez ten sieciowy szum miała opinię skandalicznej, ale w ręce jest neutralna. Bardziej prowokujące są okładki PSD magazine czy innego computer-arts. I cienka. Przebijające przez tło nadruki z drugiej strony nieco psują wrażenie...

Co dalej? Obraz. Arigato walczy obrazem. Jest świetnie złożone, czasem nawet przyciężkie, natomiast stylowi pisma daleko do biednego amatorskiego fanzinu, a naprawdę blisko do japońskiej komercji. Ale to już było wiadomo po podglądach, czas zmierzyć się z treścią.

Treść

I tu zaskoczenie. Obraz, który namalował oyu podkręcając zainteresowanie rynku był cokolwiek mylący. Planowałem sobie przeczytać w godzinkę, skrobnąć notkę Joemu i myśleć nad nadchodzącym Porytkonem. Błąd.

Arigato jest naprawdę Dobre. Wprawdzie nie zalewa hektolitrami tekstu drobną czcionką, ale naprawdę jest co czytać. Skrócone teksty nadrabiają jakością. Są dopieszczone i ciekawe. Odchodzą od znanej z dawnych czasów formuły, wedle której recenzja albo stanowiła hymn pochwalny danej pozycji, albo miażdżącą, sarkastyczną zjebkę. Tu nie ma miejsca na „anime trzeba kochać albo nienawidzić”.

Arigato ukazuje pozycje takimi jakie są. Bez zbędnego patosu i otoczki elitarności naszego hobby. Jeśli w danej pozycji sprzedawane są cycki i przemoc, to tekst traktuje o cyckach i przemocy, a grafika zdobiąca stronę po prostu wciska nam krągłości do oczu. Jeśli coś jest komerchą, to jest komerchą i nie ma zmiłuj.

Przyznam, że dla mnie, wychowanego w czasach, gdy każdy fan by się dał zabić broniąc tezy, że „anime jest wielkom sztukom, bo jest anime” pismo tak oficjalnie łamiące konwenans jest pewnym szokiem. Owszem, od dawna było wiadomo „jak jest”, i ta brutalna prawda bywała przemycana pomiędzy słowami. Owszem, czasem była gwałtownie oznajmiana w fanzinach klasy MA–88 czy w niektórych recenzjach, ale wzorzec był stały — nawet Aika ma głębszy sens. Tymczasem Arigato wali z grubej rury. To taki Zeitgeist fandomu — treścią i obrazem uderza w stare mity z dawnych, zapomnianych Starych Dobrych Czasów.

Teksty w Arigato tworzone są tak, by odpowiadać na podstawowe zapotrzebowanie rynku — dać przegląd pozycji, czasem wyławiając perełkę. Nie uświadczy się tekstów w stylu „o czym jest”, sięgających genezą czasów, gdy o anime czy mangę było ciężko, a teksty były spoilerowym substytutem obcowania z dziełem. Recenzje pisane są w konwencji „dla kogo?”, „dlaczego?”, „co możemy tam znaleźć?” i okraszone faktami i ciekawostkami związanymi z tytułem. I są dobre, a co więcej jest ich dużo. Początkowe plany przeczytania pisma od deski do deski spaliły na panewce, gdyż treści jest tam więcej, niż to optycznie wygląda na stronach. Dlatego szybko dałem sobie spokój z kolejnością i zacząłem czytać wybiórczo, a wtedy układ Arigato pokazał siłę.

Obraz

Bogate kolaże autorstwa „tej jedynej” Maggie są niczym piękne płatki kwiatu, które wabią do zapoznania się z nektarem treści. Nie będę się tu rozpisywał, Arigato to graficzny majstersztyk, i mam nadzieję, że nie utraci pary w następnych numerach.

Wypowiadając się na temat przykładowych stron pokazanych przed premierą pisma, zarzucałem grafice ciężar, mnogość szczegółów oraz ogólny kociokwik, które sprawiały, że nie wiadomo było, co oglądać najpierw. Zarzut podtrzymuję. I gratuluję jednocześnie. Pszczółce, której ciężko wybrać płatek, na którym ma usiąść, nie przejdzie przez myśl, by nie siadać wcale, a o to właśnie chodziło.

Podsumowując

Arigato to zwierciadło rynku. Z gatunku tych wrednych, które pokazują odbicie nas, a nie to co chcemy widzieć. Używa dokładnie tych samych sztuczek na odbiorcę, co anime — wabi grafiką by zafascynować treścią. Nie wstydzi się komercji, nie chowa się pod polityczną poprawnością, nazywa rzeczy po imieniu i nie uważa tego za nic niewłaściwego (patrz — felieton michia). Nie łatwo zrobić coś tak dobrego w każdej kategorii, będącego jednocześnie znakiem przełomu. A redakcji Arigato udało się. Szacun.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Arigato #1 na bardzo gorąco

Gotenks [*.tvkdiana.pl], 31.05.2008, 18:45:21, oceny: +0 -0

Arigato zamowilem z ciekawosci. Chcialem sie na wlasne oczy przekonac, czy obietnice redakcji maja pokrycie. I moge od razu napisac, ze mialy. Myslalem, ze przez to ze jest tak duzo grafiku przeczytam calosc w kilkanascie minut, ale to bylo niewykonalne. Oprawa graficzna daje rade, a tresciwe teksty czyta sie bardzo przyjemnie. Do tego nie ma ani jednej reklamy :D
Jedyne zastrzezenie mam do okladki - jest za miekka i po lekturze strasznie widac slady uzytkowania :)
No i jeszcze w dziale z grami wolalbym zeby pojawily sie jakies recenzje, a nie same zapowiedzi. Do tego moze jakis tekst z tematyki "kultura Japonii", recenzje jakis ksiazek o tej tematyce itp
Czekam z niecierpliwoscia na nastepny numer, oby byl jeszcze lepszy.