Recenzje: Arigato #2 na zimno

Stabilizacja. Po dobrym przyjęciu pierwszego numeru „Arigato”, w drugim numerze nie wprowadzono większych zmian poza drastycznym zmniejszeniem ilości piersi i numeracją większości stron. Reklamowane na okładce tytuły takiej jak „Bleach”, „Death Note”, „Code Geass” czy „Lucky Star” mają szanse zainteresować pismem nieprzekonanych mangowców. Sztywniejsza okładka prezentuje się ładniej i lepiej od poprzedniej, a obszerna lista tytułów zachęca do zapoznania się z treścią magazynu.

Niestety fala krytyki spowodowana brakiem spisu treści nie zrobiła na redakcji większego wrażenia. Spisu treści wciąż nie uświadczymy, a niestety rzut oka na stronę nie wystarczy, żeby wiedzieć co się czyta. Czytelnik nie ma żadnego wyboru — musi czytać każdy artykuł, aby dowiedzieć się o jakim tytule jest. Moim zdanie jest to średnio przyjemna technika zachęcania do czytania, ale jakże skuteczna. Druga sprawa to grafika: golizna ustąpiła bardziej typowym grafikom, które albo rzucone są na chybił trafił na pół strony, albo są okrojone w kółeczka i prostokąty. Z jednej strony takie bogactwo grafiki pozwala na świetne zapoznanie się z wyglądem danego komiksu czy animacji, z drugiej dwie panienki na całą stronę to już całkiem przyzwoity spis treści. Najgorzej sprawa wygląda, gdy tekst zajmuje ¼ strony, z której aż wylewa się grafika.

Merytoryczna część magazynu nie powinna zawieść. „Arigato” prezentuje odbiorcy nowości nie oceniając ich: ot, jest słowo od twórcy, historyjki „beyond the ołówek”, wprowadzenie do fabuły, zaś opinii recenzenta jest mało albo nie ma jej wcale. Wątpię by podsumowanie „fajne ale z wadami” zachęciło kogoś do sięgnięcia po dany tytuł. Niemniej jednak przyjemnie czyta się rzeczy, które rzadko można znaleźć w internecie. Podobnie sprawa wygląda z wywiadami — oto coś nowego, czego brakowało i na co po prostu nie można narzekać.

Także i w drugim numerze znalazło się miejsce dla standardowych kącików: jmusic, moda, komiks europejski, gry i kinematografia zajmują wystarczającą ilość miejsca i oby nie rozpanoszyły się na większą ilość stron. Nieporozumieniem są natomiast teksty „Każdemu jego porno” i „spór o »Lucky Star«” — naprawdę wolałbym jednak czytać teksty z których coś wynika, a od bezsensownego marudzenia mamy całą masę blogów... Kolejna sprawa dyskusyjna to stylistyka — może przesadzam ale „babeczek”, „cycuszków” i „mega gwiazd” było w tekstach całe mnóstwo. No ale co kto lubi...

Z pewnością „Arigato” z obecnej formie się sprzeda. Pomimo drobnych błędów jest to przyjemna w odbiorze lektura. Tylko od czytelnika zależy czy taka forma do niego przemawia — w końcu ma do wyboru bardziej konkretne i stonowane „Otaku”.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Arigato #2 na zimno

AragornPL [*.neoplus.adsl.tpnet.pl], 08.01.2009, 01:21:03, oceny: +0 -0

Do mnie osobiście Arigato przemawia. Pierwszy numer przeczytałem od deski do deski, drugi tak w 1/4. Fajne pisemko.