Konwenty: DKW 2009 — przypadek fandomowej CASY

DKW miał być przełomem w historii fandomu, ustanowić nowe kierunki, przetrzeć szlaki, stać się pierwszym w historii polskim EXPO na miarę Europy Wschodniej. Jeżeli czytając poprzednie zdanie gorączkowo przełączyliście się na nową kartę w przeglądarce i wyciskacie z Google'a rozwinięcia skrótu DKW to nie jesteście sami. Szczerze mówiąc, promocja Dnia Kwitnącej Wiśni — drugiej edycji bytomskiej imprezy kulturalnej organizowanej przez lokalny oddział PJWSTK (16 maja 2009r.) — nie była imponująca. Zresztą w obecnej chwili możecie czuć się lekko zdezorientowani, w sieci zapewne krążą już różnorakie rozwinięcia, takie jak Dom Kwitnącej Wilgoci czy Dzień Kapryśnych Wypadków. Tutaj nasuwa się pytanie: czy tak duża promocja była potrzebna do takiego kameralnego wydarzenia? Lub inaczej: czy oczekiwania były współmierne do możliwości? Niemalże tydzień po imprezie mogę bez cienia wątpliwości zaprzeczyć. Ten eksperyment padł ofiarą kiepskiej aury. Pion organizacyjny pomimo wysiłków rozwiązywał problemy tak, jakby go w ogóle nie było. Organizacja DKW rozbiła się niczym tytułowa CASA z wysokimi oficerami na pokładzie. Coś się przetarło, owszem, jeżeli oranie samolotem można nazwać wytyczaniem nowych kierunków.

Bytom deszczem spłukany

Zacznę od rozplanowania przestrzennego wydarzenia, które w połączeniu z burzową sobotą wypadło niekorzystnie. Impreza odbywała się w trzech budynkach. Budynek PJWSTK gościł prelekcje, warsztaty, pokazy, gry i wystawy. Służył on także jako centrum dowodzenia oraz wyraźny punkt przyciągający ludzi z ulicy. Wszystko dzięki ładnemu wystrojowi zewnętrznemu i telebimowi, na którym na żywo przekazywany był obraz z wewnątrz. Drugą placówką było Bytomskie Centrum Kultury („Becek”), na scenie którego odbywały się koncerty, pokazy tańca, cosplay i karaoke. W porównaniu z pierwszą lokalizacją miałem odczucie, że ten budynek stanowi wyłącznie jakiś mało istotny dodatek. Nie wyróżniał się niczym, natomiast frekwencja była poniżej przeciętnej (za wyjątkiem cosplayu, na którym i tak nie było dużo osób). Ostatnim budynkiem był hala GKS Czarni Bytom, gdzie odbywały się pokazy sztuk walki. Tutaj frekwencja była zerowa, wiele razy osoby pilnujące budynku wskazywały na nikłe zainteresowanie. Niestety dojście stanowiło problem, natomiast jak pisałem wyżej, pogoda nie zachęcała na spacer. Zastanawia mnie, dlaczego wszelkie materiały takie jak informatory i ulotki obecne były wyłącznie w budynku PJWSTK? Nie trudno mieć wrażenie, że najmocniejszy cios miała przyjąć główna siedziba, co dało się zauważyć.

Grzybobranie

Od strony programowej i organizacyjnej część rzeczy udało się przeprowadzić chyba jedynie (przepraszam ateistów) za poręczeniem siły wyższej. Przeciwwagę dla takich cudów zapewniały kaprysy natury, które przejawiały się różnorako, od atrakcji przez zdarzenia niezależne. Dużym echem odbiła się wiadomość o wypadku samochodowym jednego z organizatorów, co jeszcze pogłębiło chaos organizacyjny.

Innym nieszczęściem był hotel. Zakwaterowane miały być tam finaliści cosplayu i obsługa. Jednak organizatorzy nie zwrócili uwagi lub zignorowali pewien podpunkt w umowie, który dopuszcza zerwanie umowy w przypadku wizyty delegacji zagranicznej. Doświadczenie w organizowaniu uczy, że prawa Murphy’ego muszą być waszym przyjacielem, inaczej zsyłają wyjazdy zagraniczne do Bytomia siejąc zamęt. Ostatecznie znaleziono alternatywny gościniec, o którym legenda będzie się niosła w fandomie niczym fetor za brudnymi pantalonami. Krótko: plusami tej miejscówki była odległość od budynku głównego PJWSTK i niska cena. Reszta pozostawiała wiele do życzenia. Od totalnego chaosu związanego z formalnościami po wygląd niektórych pokoi, łazienek i ścian. Przynajmniej mangowcy jak Polacy w obliczu tragedii potrafią się na tyle zintegrować, aby móc bawić się dobrze nawet w takich warunkach wszechobecnego grzyba.

Kolejne nieszczęście to sposób obchodzenia się z nagrodami. Był to punkt szczególnie newralgiczny, jako że wytyczał nowy standard w świecie mangowych wydarzeń. Nawet na DOJIconie 8, gdzie nagrody sypały się obficie, nie były to telewizory, konsole czy laptopy. Orgamnizatorzy DKW wytyczając ten standard zapomnieli zabezpieczyć ten element przed syndromem Mokony. Wydawałoby się, że tak cenne nagrody będą zamknięte szczelnie w pokoju organizatorów z wystawionym Cerberem na straży. Ale trudno tutaj czegokolwiek oczekiwać, kiedy sam pokój organizatorów był dla wszystkich otwarty. Także nagrody były na wyciągnięcie ręki — zwożone były cały dzień na balkonik w głównej sali. Jedynym zabezpieczeniem była taśma, która szybko dokonała żywota i od tej pory balkon był dostępny dla ogółu, dopóki ktoś nie wpadł na pomysł, aby wystawić jakiegoś strażnika. Rzecz jasna, nie wszystkie nagrody dotarły, co tylko źle świadczy o niektórych firmach.

Pół biedy gdyby rozdanie nagród odbyło się w sposób zorganizowany. Ostatecznie logistyczne ułożenie nagród i przypisanie ich odpowiednim konkursom zostawiono osobom kompletnie nie zorientowanym w sytuacji. Mimo ich wysiłku rozdanie nagród zakończyło się farsą — część konkursów nie odbyła się, nagrody wybierane były „na bieżąco”, a dwa konkursy dostały plakietkę „prześlemy pocztą, bo (wpisać historyjkę)”. Niestety nikt nie kwapił się o pobieranie adresów. Teraz nie wiem czy dostanę tego iPoda. Chyba zostanę bochaterem^{[Teraz Polska]} i nie będzie już Hadali.

Dużym plusem w tym całym zgiełku był zwrot kosztów za dojazd obiecany pomocnikom i uczestnikom cosplayu. Co jednak mieli począć ludzie, których nie poinformowano o tym, że wyrównanie dostaną w późniejszym terminie? Wspomnę tylko o jednym znajomym, który z 2 złotymi w kieszeni ruszał podbijać koleje państwowe (na szczęście mangowcy są solidarni). Ustalone zostało, że zwroty zostaną wypłacone w późniejszym terminie (choć cześć pieniędzy już rozdał awaryjnie Coach osobom w potrzasku).

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: DKW 2009 — przypadek fandomowej CASY

Ramroyd Deloro [*.neoplus.adsl.tpnet.pl], 23.05.2009, 18:02:33, oceny: +0 -0

Podpisuję się pod tym. Yen powiedział praktycznie wszystko, co się dało.