Recenzje: Gantz

Jeśli ktoś uważa, że w poprzednim akapicie jest za dużo cudzysłowów, muszę pospiesznie przyznać mu rację. Sęk w tym, że prawie wszystko w „Gantzu” jest tajemnicą, a sposób, w jaki tajemnice te zostały wykorzystane przez twórców anime do opowiedzenia zupełnie innej niż w mandze opowieści, wymaga od widza porzucenia stereotypów i zadawania z pozoru kłopotliwych dla autorów pytań. Razem z widzem od stereotypów odchodzą też główni bohaterowie, demonstrując wiarygodne, ludzkie reakcje zarówno w ekstremalnych, jak i zwykłych okolicznościach. Sprzyja to identyfikacji z postaciami, w szczególności z Keim, który jest postacią bardzo dynamiczną. Przez swój początkowy cynizm przekazuje sceptyczne myśli, z pewnością pojawiające się również w umysłach widzów. Sprawia to, iż doświadczenia tudzież lekcje, jakie zdobywa w ciągu opowieści, są przez większość widzów odbierane mniej lub bardziej osobiście. Niestety brakuje w tym anime pełnokrwistej postaci żeńskiej — w zasadzie tylko Kishimoto spędza dość czasu na ekranie, by oderwać się od swojego stereotypu, a i ona walczy o niezależność i samodzielność w ogromnych bólach, jakby chciała a nie mogła. Mimo to śmiem jednak twierdzić, że bohaterowie należą do mocnych stron „Gantza”. Na podstawie tego, czy odbiorca czuje się jakoś przywiązany do postaci po pierwszej serii anime (pierwsze 13 odcinków) można oszacować, czy warto poświęcać czas na resztę, gdyż bez zaangażowania emocjonalnego druga seria anime najpewniej wyda się mdła, a widz nie będzie skłonny wysilić się, by odnaleźć zakodowane w anime miejscami na siłę przesłanie.

O czym opowiada „Gantz” zdradzić nie mogę, gdyż wątek ten wyjaśniony jest dość późno i przybiera na sile dopiero w odcinkach stworzonych od podstaw dla anime. Wcześniej pojawia się w porozrzucanych tu i ówdzie symbolicznych, zagadkowych scenach, które fan mangi z miejsca rozpozna jako obce. W porywającym finale (rzecz gustu oczywiście; jako że przywiązałem się do postaci i wczułem w sytuację Keiego, mnie porwał) wszystkie te pozostawione nitki zostają zawiązane w potężny węzeł gordyjski i nagle przecięte urywającym akcję w pół zakończeniem, po którym wszystko staje się jasne... Tak w każdym razie lubię sobie powtarzać ;). Nie ma tu sarkazmu — na mnie przekaz „Gantza” i jego forma zrobiły spore wrażenie. Nie wiem, czy zawdzięczamy to autorowi scenariusza Masashi Sogo, czy reżyserowi Ichiro Itano, ale mam do twórców wielki szacunek, że zamiast szykować się na sequele śledzące wydarzenia z tasiemcowatej mangi zdecydowali się zaprezentować własną, twórczą wersję wydarzeń. To poprzednie mrugnięcie oczkiem jest spowodowane tym, że mam świadomość, że nie każdy tak to odbierze. Przede wszystkim fani mangi będą w ogromnej większości zawiedzeni obrotem, jaki sprawy przyjmują w anime. Ponadto to całe rozrzucanie śladów przekazu, które w zakończeniu zostają wyjaśnione, jest nie do końca przekonujące i może zostać przez widza zignorowane jako część ogólnego chaosu, który co jakiś czas nawiedza serię. Nie ukrywam też, że zrozumienie „Gantza” wymaga pewnego tolerancyjnego podejścia — widzowie podchodzący do anime sceptycznie, czyli najpewniej ci sami, którzy nie odczuli przywiązania do któregoś z bohaterów, najpewniej potraktują wszystko jako jedną wielką bzdurę, ewentualnie żart twórców. Jak już wspomniałem, wiąże się to ze słabymi momentami w anime, o których opowiem za dłuższą chwilę. Paradoksalnie to właśnie w poezji „Gantza” — w klimacie, historii i jej przekazie — upatruję najsilniejszych stron tego anime i powodu, dla którego warto po to dziełko sięgnąć. Poezji miejscami bardzo niezręcznej, niczym krótki poemat pisany przez czterech różnych, skłóconych ze sobą ludzi, ale jednak noszącej znamiona piękna i — gdy przychodzi co do czego — mającej sens.

Jeżeli chodzi o aspekty bardziej prozaiczne, przedmiot niniejszej recenzji jest bardzo prozaicznie średni. Styl rysowania jest podobny do tego obecnego w mandze, choć mniej surowy, bardziej plastyczny i oczywiście wzbogacony o kolory. Na standardy anime jest jednak nijaki, a często niezbyt dokładnie wykonana animacja niespecjalnie pomaga mu się czymś wyróżnić (oczywiście poza rozmiarem kobiecych piersi). Często animatorzy uciekali się do animacji 3D, by zrobić co bardziej efektowne ujęcia czy podkreślić wymiar przestrzeni, na której rozgrywa się akcja. Pewien rodzaj przeciwników, pojawiający się w kilku odcinkach, również jest na ogół przedstawiany za pomocą renderów trójwymiarowych modeli. Niektórym takie podejście, odziedziczone zresztą po mandze, w której to Hiroya Oku również korzystał z dobrodziejstw dzisiejszej techniki, spodoba się, inni za to będą narzekać na brak jednolitego stylu, przez co nie mogą się wczuć w anime, więc podejrzewam, że to rzecz gustu. W moim odczuciu tak kreska, jak i rendery spełniały swoje zadanie i nic ponadto. Warto tu zaznaczyć, że „Gantz” jest anime bardzo krwawym, gdzie latające miejscami kawałki czaszki i skrawki mózgu mogą nieprzyjemnie podrażnić co wrażliwsze żołądki. Z drugiej strony oznacza to także, że te momenty zostały dobrze i wiarygodnie narysowane, gdyż bądź co bądź taki miały odnieść efekt.

Na osobną uwagę zasługują wizerunki postaci przewijających się przed naszymi oczami podczas oglądania. Naturalistyczne i wiarygodne, choć — podobnie jak same postacie — mocno osadzone w stereotypach, dają widzom całkiem niezły przekrój przez społeczeństwo dzisiejszej Japonii. One również są mniej lub bardziej zaimportowane z mangi, aczkolwiek nie można nie zauważyć, że wszystkie zostały subtelnie zmienione, by pasować do nowej konwencji, a wszystkie poważniejsze zmiany wpłynęły na anime bardzo pozytywnie. Jako przykład może posłużyć Sei Sakuraoka, która w mandze jest bezimiennym klonem Lary Croft, do którego ciężko czuć jakąkolwiek sympatię, a która w anime razem z imieniem dostała wyróżniające ją ludzki wygląd i charakter, a także bardziej pasujące do niej, większe znaczenie dla samej opowieści.

Aspekt dźwięku w „Gantzu” również ma dwie strony. Z jednej jest muzyka, na którą nie mam zamiaru poświęcać osobnego akapitu (choć oczywiście nie sposób nie wspomnieć o świetnych kawałkach w rolach openingu i endingu, czyli odpowiednio: Rip Slyme „Super Shooter” oraz Bonnie Pink „Last Kiss”) — dość powiedzieć, że jest straszliwie neutralna, bezpłciowa i kompletnie niezapadająca w pamięć. Na osobne rozpatrzenie zasługuje natomiast praca, jaką w swoje role włożyli seiyū. Odtwórcy głównych ról stają na głowach, by tchnąć życie w niezręczny miejscami scenariusz i jeszcze bardziej niezręczne czasem dialogi, w efekcie często brawurowo wychodząc obronną ręką z graniczących z kiczem sytuacji. Za głos głównego bohatera odpowiada Daisuke Namikawa (Rock z „Black Lagoon”, Fay z „Tsubasa RESERVoir CHRoNiCLE” i wiele innych), a partnerują mu Masashi Oosato (poza głosem w „Gantz” wymieniony jest tylko w jednym odcinku Futakoi Alternative) w roli Kato oraz Hitomi Nabatame (Saiko Tagaya z „Nodame Cantabile”, Margery Daw z „Shakugan no Shana”, Unchou Kan'u z „Ikkitousen” i wiele innych). Kei przez większość czasu przemawia wiarygodnym, ludzkim głosem pełnym emocji, co jest tym bardziej godne podziwu, iż jego krzyki, ryki i postękiwania, które składają się na większość jego partii, łatwo mogły się przerodzić w żałosną kakofonię dźwięków i pogrążyć całe anime w tandecie. Po głosie Kato niestety słychać brak doświadczenia obsadzonego w jego roli seiyū — w pewnych krytycznych dla rozwoju postaci chwilach przereagowuje i nieco burzy harmonię. Ogółem uważam jednak, że pan Oosato odstawił kawał dobrej roboty — szczególnie dobrej, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że jest to jego pierwsza tak poważna rola — i dziwi mnie, że zdaje się nie kontynuować kariery. Przy tych dwóch naładowanych emocjami głosach rólka Kishimoto niestety, podobnie jak sama postać, nie wyróżnia się niczym. Główna rola kobieca w „Gantzu” jest zaledwie miłą dla ucha (i oczu, jeśli ktoś lubuje się w kosmitkach) słodką idiotką.

Można zauważyć, że nie napisałem nic o samych efektach dźwiękowych. Zapomniałem i już samo to zdarzenie może świadczyć o ich jakości. Odgłos strzału z gantzowej broni to zawsze ten sam dźwięk, podobnie kroki, uderzenia i wszelkie inne efekty które można pogrupować i oszczędzić w ten sposób budżet. Całkiem niezłe, choć bardzo rzadko występujące efekty specjalne, które pogłębiają nieco wrażenia dźwiękowe, niewiele w tym aspekcie pomagają.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Gantz

Kolo_z_Wrocka [*.neoplus.adsl.tpnet.pl], 31.03.2009, 01:19:38, oceny: +1 -0

Mangę zacząłem czytać, ale przerwałem.
Anime nie zachwyciło, chociaż miało momenty.

Ale swego czasu miałem taką schizę, że jakaś babka na ulicy coś ode mnie chciała, ja ją zlałem, po chwili się odwracam, a tu nikogo nie ma ;p