Gantz

Feanor

Syndrom DBZ

Nie uśmierca się wszystkich postaci w pierwszym odcinku

Dochodzimy w tym miejscu do sedna sprawy, zresztą to chyba najwyższy czas skoro artykuł się ciągnie metrami kwadratowymi tekstu. Pora wyjaśnić, o co mi chodziło, gdy wspominałem coś o dziwnym tempie, chaosie i brzemiennych w skutki błędach na etapie produkcji. „Gantz” jest efektem końcowym zabawy twórców nawet nie w burzę mózgów, a w puzzle. Każdy dołożył swoje trzy grosze, zapewne z dociskającymi podłączone do dekoltów bohaterek pompy i wymuszającymi przeciąganie akcji producentami na czele (zgodnie z klasyczną zasadą opracowaną przez najtęższe mózgi japońskiej ekonomii: „duzio cićki = śpsieda sie”). Wyraźnie również widać, że niektóre elementy świata zostały zmienione w stosunku do mangi bez zachowania konsekwencji, co w rezultacie naruszyło logikę przedstawionych realiów. Pierwsza seria jest podręcznikowym przykładem syndromu DBZ, czyli przeciągania jednej, prostej, acz dramatycznej czynności w nieskończoność, podczas gdy scena skupia się na postaciach znajdujących się w lokalnym zakrzywieniu czasoprzestrzennym sprawiającym, iż dla nich czas płynie wolniej, ergo mają go od groma na filozowanie o sensie życia, przemocy i tej całej reszty. Nagminnie wykorzystywany w takich wypadkach recykling skrawków animacji i losowe przeplatanie pourywanych scen i wspominek tymi, które prowadzą do odkrywanego w finale przesłania, sprawia, że ciężko jest dojrzeć, co ma znaczenie, a co nie. Oczywiste przy tym dla widza jest, że wbrew zasadom Sztuki przez duże „S”, całkiem sporo scen i motywów znaczenia dla przekazu kompletnie nie ma. Druga seria zyskuje nieco dynamiki, acz dopiero w ostatnich, stworzonych od podstaw dla anime odcinkach tempo jest odpowiednie do treści. Gdyby pierwsze 20 odcinków zostało skompresowane do 10, anime miałoby przyzwoitą „gęstość” (stosunek istotnej treści do bzdur i fillerów). Ostatecznie niestety dopiero ostatnie 4-5 odcinków jest wręcz przeładowane ważnymi dla przekazu i zakończenia motywami.

Podsumowanie

„Gantz” jest jak najlepszy przyjaciel z epilepsją — sprawi Ci kłopoty, czasem się może zacinać, będzie wymagać dużej dozy wyrozumiałości, ale jak już dasz mu szansę to życie uratuje... tj. o ile nie będzie mieć akurat ataku. Gdzieś w tym chaosie i chwilami kiczu ukryta jest świetna opowieść. Jeśli będziesz wytrwale kopać, w końcu ją odnajdziesz... lub nie. Nie jestem w stanie z czystym sumieniem polecić „Gantza”, obiecując, że nie będzie stratą czasu. Zawsze jednak jest niemała szansa, że akurat do Ciebie, drogi Czytelniku, owe dzieło dotrze, na długo pozostanie w Twojej pamięci i będzie wspominane z nostalgią — tą samą, która sprawiła, że z takim trudem przyszło mi napisanie w miarę obiektywnej o nim recenzji.

A w najgorszym wypadku? Cóż, jakie inne anime może pochwalić się śmiercią wszystkich znaczących postaci zaraz na początku historii? Jakie inne anime ma tak do bólu ludzkiego głównego bohatera? Nieważne, że trzeba każdej z głównych postaci dodać 3-4 lata żeby fabuła była wiarygodna — dzięki ciekawemu i szerokiemu przekrojowi przez japońskie społeczeństwo i oryginalnym realiom, a także bardzo wyjątkowemu antybohaterowi, „Gantz” ma co trzeba, by dostarczyć przynajmniej solidnej rozrywki.

⇐ [ 1 ][ 2 ][ 3 ]

Dodaj do:

Zobacz także

Z tą publikacją nie są jeszcze powiązane żadne sznurki.

Dodaj sznurek

Ocena

Wystawiać oceny mogą tylko zarejestrowani użytkownicy.

8,50/10 (4 głosów)

Komentarze

Ilość komentarzy: 17 dodaj

[1] Re: Gantz

Kolo_z_Wrocka [*.neoplus.adsl.tpnet.pl], 31.03.2009, 01:19:38, oceny: +1 -0

Mangę zacząłem czytać, ale przerwałem.
Anime nie zachwyciło, chociaż miało momenty.

Ale swego czasu miałem taką schizę, że jakaś babka na ulicy coś ode mnie chciała, ja ją zlałem, po chwili się odwracam, a tu nikogo nie ma ;p