Konwenty: NiuCon — prawie jak fuzja

Mangowcy i fantaści niczym się od siebie nie różnią, poza tym, że mangowcy preferują rozrywki głupawkowo-ruchowe. Z tego powodu przedstawiciele obydwu fandomów rzadko spotykają się wspólnie na konwentowych atrakcjach. Jest to spostrzeżenie wypływające z kolejnych konwentów łączonych, w tym NiuConu, który odbył się w dniach 10-12 października 2008 roku we Wrocławiu i był utrzymany w klimatach falloutowych. Czy powyżej przytoczona reguła okazała się zgubna, czy też nie oraz czym zachwycił, a czym zniechęcił wrocławski beniaminek, o tym pozwolę sobie napomnieć w tych paru akapitach.

Postapokalipsa korytarzowa

Od zarania fandomowego świata, o ostatecznym krachu lub sukcesie konwentów decydowała ilość uczestników, lokalizacja i organizacja. Najczęściej, jak w opisywanym przypadku, zawodzi pierwszy czynnik. Bowiem cóż począć, jeżeli konwent odbywa się tydzień po takim molochu, jakim była B.A.K.A. Y2K8. Efektem tego była zauważalnie niska frekwencja. Z informacji uzyskanych w recepcji wynika, że konwent odwiedziło niespełna 600 uczestników, czyli wyjątkowo mało jak na dzisiejsze czasy. Zwyczajowe konsekwencje takiego stanu są znane (vide Unicon 3, Teleport 2006): pustki, mało oblegane atrakcje, brak znajomych i ogólny marazm. W wypadku NiuConu ten efekt był spotęgowany przez rodzaj konwentu i lokalizację. Łączona konwencja przy małym stanie uczestników w dość obszernej lokalizacji to gotowa klęska. A jednak, według mnie, NiuCon zdołał się w pewnym stopniu obronić przed porażką, przynajmniej z punktu widzenia uczestników, którzy potrafił podejść do konwentu trochę inaczej niż zazwyczaj.

Ze względu na profil tematyczny anime.com.pl będę się skupiał na części mangowej. Ominę przy tym piątek, jako że przybyłem na miejsce wyjątkowo późno.

Ci, co trzymają przycisk

Pozwolę sobie na początku wspomnieć o prężnej ekipie przygotowującej NiuCon. Osoby odpowiedzialne za mangową część powinny być dobrze znane fandomowi z serii konwentów Kamikadze i B.A.K.A. czy bloków ASG na poniektórych zlotach. Niestety zawiódł czynnik ludzki — brakowało helperów, co dobitnie podkreślono przy wejściu do sali konsolowej (sic!). Sprzęt w tej jak i w innych salach tylko cudem (choć nie jest to potwierdzone w chwili pisania tej recenzji) ocalał przed lepkimi rękami złodziei. Trudniej było wykonać zaciemnienie maina — do roboty zaprzęgnięto nawet mundurowych (niczym klęska urodzaju). O perypetiach związanych z tym eksperymentem oraz jego wynikach można by narysować odcinek Hadala, ale z racji ogólnojesiennego lenistwa ograniczę się tylko do napomknięcia, że sala tonęła w słońcu, a skąpe łatki na oknach przypominały kubistyczne dzieło. Pod nagłówkiem „czynnika ludzkiego” należy wspomnieć problemy z dyrekcją szkoły. W wyniku licznych nieporozumień dotyczących interpretacji umowy, main musiał być bohatersko postawiony w niecałe dwie godziny przed rozpoczęciem konwentu (ukłony w stronę Techna i MJeremy’ego), sprzęt nie został wydany, otwarcie sali AMV opóźnione, a stoisko Otaku ucierpiało z braku inwentarza. W tej sytuacji należy się pochwała dla determinacji organizatorów, którzy dwoili się i troili, aby dostarczyć deficytowy sprzęt tam, gdzie był potrzebny. Nie zawsze to się udawało (panel o animacji), ale zdecydowałem się zaliczyć ten nieziemski wysiłek na plus.

Wygodnym rozwiązaniem był plan atrakcji na oddzielnej kartce, podobały mi się czytelne informatory, a śmieszne rysunki i nazwy sal (chrapalnia, wikt, ulga room) wprowadzały ciekawą atmosferę. Nie jestem zadowolony z plakietek, które atakowały oczy ferią barw i pikseli, nie zawsze miały dość wolnego miejsca na nicka oraz nie pozwalały odróżnić organizatorów od obsługi. Proponuję następnym razem zastanowić się nad zróżnicowaniem kolorystycznym identyfikatorów aby można było łatwo rozróżnić poszczególne ekipy, a także popracować z rysownikiem nad udoskonaleniem grafik.

Reakcja konwentowa

Siłą NiuConu były atrakcje, zarówno w bloku mangowym, jak i fantastycznym oraz gwiezdno-wojennym. Na uwagę zasługuje także część poświęcona ASG, chociaż przerywanie paneli i konkursów przez akcje zwiadowcze panów w mundurach wzbudzały skrajne emocje.

Zapełniony plan atrakcji i trzy sale panelowe na początku nastręczyły mi trudności w wyborze własnej konwentowej ścieżki. Dodatkowym utrapieniem były wyjątkowo skromne opisy atrakcji. Z zadowoleniem przyznam, że wybrałem dobrze i na większości atrakcji bawiłem się przednio. W sobotę nad ranem wziąłem udział w Evil Cosplayu (przygotowywanym przez całą noc pod nadzorem Ino), na którym przeważały pokemony, a gwiazdą była urocza Jessie. Przyznam, że zaskoczył mnie poziom tej atrakcji.

Gdyby nie szybka akcja zbierania ludzi poprowadzona przez Galla, nie odbyłby się przewrotny konkurs „Zmiennicy” (autorstwa Wilka), który zakładał odgrywanie scenek z anime z podmienionymi postaciami. Zabawa była przednia i radzę mieć na uwadze ten konkurs na nadchodzących konwentach.

Po wyjątkowo lakonicznym opisie panelu „Animacja japońska vs. reszta świata” trudno mi było wyobrazić sobie, na co się kieruję. Otóż zamiast oczekiwanego flame’a był to ciekawy i rzeczowy panel o animacji zachodniej, choć niestety z przyczyn sprzętowych nie udało się pokazać wszystkiego, co autorka prelegentka (Selene) pragnęła przekazać.

Sztandarowa atrakcja w postaci cosplayu wypadła nie najgorzej. Prowadzący (Amelia i Karina) skutecznie porywali publiczność. Stroje miały swój urok i w większości trzymały poziom. Za najlepszy strój jury nagrodziła Ly-chan, która wcieliła się w Vincenta Valentine z FF7, natomiast najlepiej zaprezentował się Chaos w przebraniu Yamchy z Dragon Balla. Publiczność jednogłośnie nagrodziła Zombika z przebranie Włóczykija. Gorzej sprawa wyglądała ze scenkami — z powodu fatalnie przygotowanych nagrań lub/i słabego nagłośnienia publika nie mogła zrozumieć, co ta zgraja na scenie chce im powiedzieć. Po wielu trudach ogłoszono, że nagroda za najlepszą scenkę przypadła zespołowi Kebab, który odsłonił kulisy spisku postaci z klasycznych anime oraz grupie XD LOL (bodajże), która przewrotnie pokazała ideę cosplayu okiem postapokaliptycznych fantastów.

Pod wieczór Elia zaproponowała kilkorgu jurnym facetom taniec wygibaniec w rytmie disco do wybranych utworów z anime. Zabawa była przednia i dość wyczerpująca. „Caramel Dansen” zaliczono.

Na szczególną uwagę zasługują konkursy tworzone przez Ramroyda Deloro. Piątkowy ragnarokowy (choć znam go tylko ze słyszenia) i sobotni bleachtardowy udowodniły, że autor ma sporo pomysłów i wkłada wiele inwencji w przygotowanie swoich konkursów. Gwarantuje to przednią zabawę, nawet, jeżeli z przewodnim tematem uczestnik atrakcji jest na bakier. Radzę brać udział w tych konkursach, satysfakcja gwarantowana.

„Intrygujący i dostojny” — tak opisałbym nocny panel „200 lat historii hentai”, prowadzony przez Ewę L. Centar. Zdołał on przykuć uwagę nawet największych twardzieli z oddziału ASG. Autorka przeszła gładko przez historię rysowanej erotyki z uwzględnieniem bogatych preferencji ówczesnych Japończyków.

Niedzielny poranek otworzyły sztandarowe kalambury (prowadzone przez Dobermanna i Wilka) ze sztandarowymi hasłami z Kamikaze, czyli trochę radochy, zagadki i wiochy.

Nie łatwo być na wszystkich atrakcjach, ale zakładam, że to co mnie ominęło było równie udane i sprawiło uczestnikom nie mniejszą uciechę niż to, na czym byłem. To samo dotyczy się innych bloków tematycznych: Star Wars, fantastyki, techno-apokaliptycznego i ASG. Zawsze widać było jakiś ruch, a te kilka atrakcji, o które zahaczyłem uznaję za udane. Szczególnie podobało mi się przedstawienie „Światłocień” wystawione przez Wrocławski Klub Star Wars na sali głównej. Podobne przedstawienia, co przyznam bez zbędnych ceregieli, pragnąłbym zobaczyć kiedyś na konwentach stricte mangowych.

Dziedziniec często był oblegany przez amatorów walki wręcz, ASG-owców czy domorosłych wormsów z rolką od taśmy w roli granatu. W nocy uczestnik pragnący przygody z wyobraźnią stawał przed sporym wyborem LARP-ów o przeróżnej tematyce. Nie można nie wspomnieć o bogato wyposażonych games roomach, sali konsolowej (która niestety cierpiała na brak telewizorów), oraz skromnej DDR-owni, na której nie jeden włóczykij znalazłby czas na rozrywkę. Wystarczy tylko chcieć.

Zabawy z radiacją

Z chęcią do zabawy u mangowców ostatnio jest mało oryginalnie. Wszystko odbywa się według wzoru: jest ekipa — jest zabawa. Gdy znajomych nie ma, konwentowicz dryfuje jak łajba z zepsutym kompasem, czekając z utęsknieniem na pierwszą lepszą mieliznę. Na Niuconie ta tendencja widoczna była wyraźnie — niewielu uczestników zmieniło owe podejście do zlotu i pozwoliło, aby to konwent, nie ekipa, bawił. Lepiej zorganizowani fantaści tworzyli swoje improwizacje („Whose line is it anyway” czy pochód misyjny z Monty’ego Pythona), a mangowcy z wyczekiwaniem rozglądali się za swoimi Pataponami.

Ekipa, ekipa nigdy się nie zmienia

W takim przypadku jak opisywany powyżej trudno o integrację. Jesteśmy do siebie podobni, ale to ekipy są różne. Zaś jeśli chodzi o oczekiwania dotyczące zabawy — powiedzmy, że fantaści wolą raz a porządnie wykrzyczeć „pokaż cycki”, a mangowcy wołają tak wszędzie i przy każdej okazji. Poza tym najwidoczniej potrzebujemy swego rodzaju kaowca. Z powyższych względów, jakkolwiek trudno wrzucać wszystkich fantastów i mangowców do jednego worka, zazwyczaj będziemy się bawić osobno.

Czy zatem uważam konwenty łączone, takie jak NiuCon, za zbędne? Daleko mi do tego. Na pewno nie uważam tegorocznej edycji za porażkę. Konwent oceniam trochę powyżej średniej, co dla beniaminka powinno być mobilizujące. Jeśli orgowie poprawią małe niedociągnięcia, zadbają o zaangażowaną obsługę techniczną i wybiorą dogodniejszy termin to następny NiuCon może być bardzo ciekawym konwentem. Znajdą się przecież mangowcy, który skorzystają z innej oferty, zadowoleni też będą ci, którzy lepiej bawię się na bloku fantastycznym. Podsumowując, nikt nie straci a paru skorzysta. Do następnej edycji zatem.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: NiuCon — prawie jak fuzja

Koji [*.chello.pl], 14.10.2008, 03:14:00, oceny: +0 -0

z Tego co mówisz nie było tak źle więc kto wie... może za rok...