Konwenty: PierniCON SE - Michał Durys

Za sprawą tegorocznej konwentowej posuchy młody toruński konwent przebojem awansował do ekskluzywnej ligi najbardziej wyczekiwanych mangowych imprez w roku. Duże oczekiwania częstokroć chodzą w parze z dużymi rozczarowaniami, na szczęście z tej próby organizatorom PierniCONu udało się wyjść obronną ręką. Najprawdopodobniej większość uczestników opuściła imprezę zadowolona.

PieniCON po raz drugi odbył się w czasie długiego weekendu od 16 do 18 czerwca 2006, w osiem miesięcy po pierwszej edycji. Czerwcowe okoliczności przyrody z pewnością bardziej sprzyjają konwetowaniu niż listopadowa szaruga, co można uznać za pierwszy plus. Motywem przewodnim były obchody 10-lecia mangi w Polsce, zaś za datę początkową uznano wydanie pierwszego tomu mangi „Aż do nieba” przez JPF. Oczywiście można się spierać o słuszność wyboru daty, ale sam pomysł jubileuszu był ciekawy. Atrakcji z nim związanych nie brakowało, od paneli poprzez projekcje anime emitowanych w polskiej telewizji, konkursy, aż po wystawę pamiątek z minionych dziesięciu lat. Niestety organizatorzy nie wykorzystali w pełni potencjału tkwiącego w ich pomyśle. Przykładowo, na konwencie zabrakło wydawnictwa JPF, a jak sądzę właśnie jego przedstawiciele powinni mieć najwięcej do powiedzenia o dekadzie mangi w Polsce. Wspomniana wystawa pamiątek była raczej przypadkową zbieraniną różnych mniej lub bardziej interesujących artefaktów, która osobie ze stażem mniejszym niż dziesięcioletni zapewne niewiele mówiła. Brakowało chociażby plansz z opisami, które pozwalałyby docenić wagę prezentowanych eksponatów, a także ich podziału wedle jakiegoś klucza. Konferencja zatytułowana „Co z tą mangą?”, która miała szanse być ciekawą i poważną dyskusją podsumowującą owe 10 lat mangi w Polsce szybko przerodziła się w wygłupy zaproszonych ekspertów, zapewne dlatego, że zabrakło wśród nich osób mających coś sensownego do powiedzenia, jak choćby przedstawicieli wydawnictw. Konwencję jubileuszu można też było wykorzystać do przybliżenia młodszemu pokoleniu mangowych realiów sprzed 10 lat od strony praktycznej, jak choćby wyzwań, jakich dostarczało oglądanie dwunastej kopii z kopii Evangeliona na magnetowidzie podłączonym do telewizora Elemis. Moim zdaniem można się też było pokusić o podkreślenie jubileuszu w oprawie konwentu. Tymczasem zarówno wystrój budynku jak i materiały konwentowe (identyfikatory, informator, strona www) nie miały z nim nic wspólnego. Jednak te niedociągnięcia i braki raczej nie zatrą pozytywnych wrażeń związanych z obchodami, zwłaszcza tłumnego śpiewania „sto lat!” i pysznego piernikowego tortu.

Oprócz oficjalnych obchodów dziesięciolecia PierniCON SE spontanicznie przekształcił się w święto pora. Za sprawą psychodelicznej i niesamowicie inwazyjnej mentalnie animacji to niepozorne warzywo pojawiało się w najróżniejszych, czasami zaskakujących kontekstach, a charakterystyczny fragment piosenki fińskiej folkowej grupy Loituma dało się słyszeć wszędzie. Czas pokaże czy od PierniCONu SE datować się będzie zmierzch ery Zoltana i początek ery pora w fandomie.

Poza atrakcjami jubileuszowymi PierniCON oferował pełen standardowy pakiet konwentowych atrakcji. Trzy dni, w sumie niemal 48 godzin, były nimi naładowane po brzegi, nie sposób było zaliczyć choćby połowy z nich. Dzięki temu były duże szanse, że każdy znajdzie coś dla siebie i rzeczywiście osób wałęsających się bez sensu po budynku była ledwie garstka. W programie znalazły się zarówno atrakcje z żelaznego repertuaru jak cosplay, karaoke czy konkurs wiedzy jak i całkiem nowatorskie, m.in. konkurs „czy jesteś szychą fandomu?” i warsztaty karykatury. Trzeba jednak zaznaczyć, część atrakcji nie odbyła się, niektóre były przekładane na inne terminy, a inne odbywały się z poślizgiem.

Tradycyjnie jednym z najważniejszych punktów programu był cosplay. Został przeprowadzony wedle pomysłu sprawdzonego na zeszłorocznym reANIMation 4 — uczestnicy najpierw prezentowali się jury na zamkniętym pokazie, dzięki czemu komisja mogła dokładnie obejrzeć stroje i zadawać uczestnikom pytania, a występ na scenie był już wyłącznie dla publiczności. Ponadto wprowadzono osobną kategorię dla gotyckich lolit. W sumie na scenie zaprezentował się ponad tuzin uczestników — mniej niż na największych polskich cosplay'ach, ale więcej niż średnia krajowa. Powyżej średniej był też poziom przebrań, obyło się bez tektury i taśmy klejącej, stroje w większości były szyte, a nie kompletowane z gotowych elementów i cieszyły oko dopracowanymi detalami. Typowe dla średniej krajowej były natomiast scenki, zwyczajowo nudne i żenujące, choć na szczęście było ich tylko trzy. W ostatecznej klasyfikacji pierwsze miejsce przypadło rogaczowi z gry Ragnarok Online, drugie zajęła Miwako z „Paradise Kiss”, zaś trzecie Mitsuki z „He is my Master”. Wśród gothic lolit jury najwyżej oceniło słodką, różową kreację Mayi. Ogólnie cosplay wypadł bardzo dobrze, było na co popatrzeć, a i werdykt jury był przemyślany — jakość stroju przeważyła nad scenicznymi wygłupami.

Podczas cosplay’u miał też miejsce niecodzienny, pozasceniczny incydent z udziałem wentylatorka i jednego z organizatorów — Seby. Zrządzeniem losu długie włosy tego drugiego wkręciły się w łopatki tego pierwszego w rezultacie paraliżując śmiechem wszystkich w promieniu 15 metrów, łącznie z prowadzącym cosplay. Gorączkowe próby oddzielenia człowieka od maszyny tylko nakręcały spiralę śmiechu. Płaczący, czerwoni na twarzy, targani spazmami śmiechu współorganizatorzy przez kilkadziesiąt krytycznych sekund byli niezdolni do wykonania jakichkolwiek skoordynowanych ruchów tym samym dostarczając gapiom potężnej dawki śmiechu. Tak oto cierpienie jednostki było pożywką dla szczęścia mas.

Wedle sprawdzonego na reANIMation pomysłu odbył się także konwentowy Idol czyli karaoke okraszone komentarzami złośliwego jury. Nie zabrakło też zwykłego karaoke, a osoby nie lubiące publicznych występów mogły pośpiewać przy Singstarze. Muzyczne występy cieszyły się sporym zainteresowaniem publiczności. Blado natomiast wypadł koncert In`You, który oglądała ledwie garstka uczestników i to z umiarkowanym entuzjazmem. Nawet taki hit jak „Zankoku”, który kiedyś każdą publiczność potrafił poderwać na nogi teraz przeszedł bez echa. Zapewne dlatego koncert trwał o połowę krócej niz planowano. Trochę szkoda, bo dziewczyny przyłożyły się do występu, wystarczy spojrzeć na ich dopracowane stroje.

Najliczniej reprezentowaną kategorią atrakcji były panele na najróżniejsze tematy. Podyskutować można było japońskich toaletach, najgorszych mangach wydanych w Polsce, miernocie polskich cosplay'ów czy miłości dworskiej okresu Heian. Ambitne plany w kilku przypadkach rozbiły się o mur obojętności uczestników, a średnia frekwencja na panelu wyrażała się jednocyfrową liczbą, ale takie tematy jak seks na konwentach czy gothic lolity w polskiej rzeczywistości przyciągnęły liczne grono aktywnych dyskutantów.

Nie sposób opisać wszystkich punktów programu PierniCONu, ale z kronikarskiego obowiązku należy odnotować jeszcze skromną reprezentację mangowych stoisk na konwencie, tylko cztery stanowiska konsolowe ustawione w ciasnym korytarzu, dopracowany technicznie konkurs wiedzy w stylu teleturnieju Va Banque, rozwiązanie konkursu na „jajo fandomu”, przyznanie nagrody 10-lecia wydawnictwu JPF.

Oprócz ciekawych atrakcji programowych organizatorzy całkiem dobrze poradzili sobie z zadaniami techniczno-logistycznymi. Wprawdzie na miejscu nie było żadnego barku z jedzeniem, ale organizatorzy zadbali o dostępność ulotek pobliskich lokali z jedzeniem na telefon, a na terenie konwentu dostępny był wrzątek i darmowa herbata. Na potrzeby sleeping roomów zostało przeznaczone całe drugie piętro szkoły, ale i tak panował w nich ścisk i ludzie spali gdzie popadnie. Organizatorzy mogli pokusić się np. o udostępnienie jako sypialni sali z wystawą 10-lecia w nocy z soboty na niedzielę. Wszystkie sale panelowe były wyposażone w komputery, umożliwiając prowadzenie ciekawszych prezentacji. Niestety jedyny rzutnik był na głównej sali, którą tradycyjnie stanowiła sala gimnastyczna z prowizorycznie zaciemnionymi oknami. Jakość projekcji pozostawiała trochę do życzenia, być może za sprawą ekranu z prześcieradeł, a może przeciętnego rzutnika. Także jakość dźwięku była jedynie znośna, a mikrofony co i rusz sprawiały problemy.

Impreza miała swoje wady i to liczne, m.in. paskudne informatory, ciasnota w sleeping roomach, awaria światła w sali panelowej oraz pominięte i opóźnione atrakcje, lecz nie są to wady najcięższego kalibru. Wiele rzeczy można było zrobić lepiej, np. bardziej wykorzystać konwencję jubileuszu, skorzystać z ładnej pogody do przeprowadzenia atrakcji na zewnątrz budynku albo zapewnić uczestnikom rozrywki, które mogliby sami prowadzić, takie jak piłkarzyki czy twister. W bilansie plusów i minusów tych pierwszych jest więcej, a całościowy obraz imprezy jest jak najbardziej pozytywny. Do najlepszych polskich konwentów jeszcze PierniCONowi brakuje, ale jeśli kolejne edycje BAKI lub reANIMation miałyby się nie odbyć to organizatorzy toruńskiej imprezy są dobrej drodze by lukę po nich zapełnić.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: PierniCON SE

Yanek [*.acn.waw.pl], 19.06.2006, 22:13:54, oceny: +0 -0

"Wprawdzie na miejscu nie było żadnego barku z jedzeniem" - był na chyba drugim pięterze bar ukryty za drzwiami. Przynajmniej tyle w niedziele zobaczyłem.